Ahmed bin Ömer Zeylai hazretlerinin “rahmetullahi aleyh” bir oğlu olmuştu.

Bebeği kucağına alınca, ağladı.
Sonra güldü.

Sebebini sordular.
- Bana, bu oğlumun suda boğulup öleceği ilham olundu, ağladım, buyurdu.

Ve ekledi:
- Sonra da; “Bu oğlundan bir torunun olacak ki, onun tasavvufta atacağı ilk adım, senin şu andaki makamın olacak,” diye bildirildi. Sevincimden güldüm.

Aradan yıllar geçti.
Oğlu İsa, bir suda boğulup vefat etti.

Bu oğlundan Muhammed adında bir torunu oldu ki, ilim ve feyziyle doldurdu bütün cihanı.

Bizlerden ne istiyor?

Bu zat, bir gün kızına buyurdu ki:
- Allahü teâlâ bize ne kadar bol nimetler vermiş, öyle değil mi?
- Evet babacığım.

- Mesela bütün organlarımız muntazam çalışıyor.
- Elhamdülillah.

- Bunlardan evvel iman nimeti var. Bu kadar büyük nimetlere karşı, Allahü teâlâ biz kullardan ne istiyor, biliyor musun?
- Ne istiyor babacığım?

- Tanınmayı istiyor kızım. Kullarının kendisini tanımasını istiyor yani.

Kızı anlayamamıştı bundaki inceliği.
- Allah’ı tanımayan var mı ki babacığım? Sokaktaki sarhoş bile tanır Allah’ı.
- Tanımak o değil kızım.

- Ya nedir babacığım?
- Tanımak için itaat lazım. İtaat etmeyen, tanımış olmaz. İtaat, söz dinlemektir.

Şöyle özetledi:
- Allahü teâlânın emir ve yasaklarına uymak istemeyen, önemsemeyen, hafife alan, Onu tanımıyor demektir.