Abdülvehhab-ı Şarani hazretlerinin “rahmetullahi aleyh” hanımı, bir gün hastalandı.

Aniden felç olup, hareketsiz kaldı kadıncağız.
Üzüldü mübarek zat.

O anda can kulağına bir nida geldi gaibten:
- Ey Abdülvehhab! Yan odada bir sinek örümceğin ağına yakalanmış. Onu kurtarırsan, hanımın şifaya kavuşur! deniyordu.

Derhal yan odaya geçti.
Evet, ufacık bir sinek fena yakalanmıştı örümceğin ağına.
Çırpınıp duruyor, ama kurtulamıyordu bir türlü.

Onu bir çöp ile kurtarıp hanımının yanına döndü.
Bir de ne görsün?

Sapa sağlam duruyordu ayakta.
Hiçbir şeyi kalmamıştı.

Dünyada ahmak çok

Bir gün de sevdikleriyle sohbet ederken;
- Dünya, ahmaklarla dolu, buyurdu.

- Neden öyle söylersiniz efendim? dediler.
- Çünkü işlerini insanlara göre ayarlıyorlar. İnsanlarla arayı düzeltmeye çalışıyorlar. Halbuki sen önce Allah’la aranı düzelt. O’nunla dost ol.

Ve devam etti:
- Sen, mahkemeye hesap vermeye gidiyorsun. Hakkında bir ferman çıkacak. İdam mı? Müebbet mi? Ateş mi? Belli değil. Sen hâlâ yoldaki bakkalla, kasapla uğraşıyorsun.

Çok haklısınız

Bir gün de, kendini bilmez birkaç genç, hakaret ettiler bu zata.

Büyük Veli, cevaben;
- Haklısınız, buyurdu.

Gençler şaşırdılar.

Şöyle devam etti:
- Ey gençler! Benim Rabbime karşı öyle isyanlarım var ki, sizin söylediğiniz bu kelimeler, beni anlatmaya yetmez. Yani ben, sizin zannettiğinizden de daha zelil ve aşağı bir kulum.

Bu söz karşısında ezildi gençler.
- Özür dileyip, talebesi olmakla şereflendiler.