Abdullah-ı İsfehani hazretlerinin “rahmetullahi aleyh” bir talebesi şöyle anlatıyor:

Bir sene hacca gittim.
Lakin babam evde çok hastaydı.

Acaba şimdi nasıl diye merak ediyordum.
Ben böyle düşünürken, hocam belirdi önümde.

- Üzülme, baban iyidir, buyurdu. Şimdi sedirde oturuyor. Şöyle şöyle birisi. Arkasına dayanmış, elinde misvak, etrafında kitaplar var.

Bunları söyleyip kayboldu gözden.
Ben bunları not ettim defterime.

O günün tarihini ve saatini yazdım.
Dönünce, sordum babama.

- Evet, dedi. O gün, o saatte sedirde oturuyordum. Elimde misvakım, etrafımda kitaplarım vardı.

Ölünün diriye telkini

Bir gün de, Velilerden “rahmetullahi aleyhim” biri vefat etmişti.
Abdullah-ı İsfehani hazretleri de vardı cenazede.
Definden sonra, imam telkin verirken Abdullah-ı İsfehani hazretleri “rahmetullahi aleyh” tebessüm etti bir ara.

Talebeden biri görüp merak etti.
Ve sordu hikmetini.

Büyük Veli cevaben;
- Evladım, kalbi ölü bir kişi, kalbi diri olana telkin veriyor, buyurdu.
Onun için gülümsedim.

Yükselmenin sebebi

Bu zat, bir sohbetinde;
- Kul tevazu ettikçe yükselir, buyurdu.

Şöyle devam etti:
- Bir yaşlı kimse ile karşılaşırsanız, O, benden hayırlıdır. Zira benden daha fazla ömür sürmüş, ibadetleri benimkinden fazla olmuştur diye düşünün.

Ve ekledi:
- Eğer kendinizden yaşça küçük biriyle karşılaşırsanız, o zaman da; O, benden hayırlıdır. Çünkü bana göre az yaşadı. Günahı da benimkinden azdır diye düşünün.