Fudayl bin İyad hazretlerinin “rahmetullahi aleyh” bir oğlu vardı.
Ne zaman Kur’an-ı kerimi dinlese, ahiret korkusundan bayılır, düşerdi.

Bir gün babasının yanına bir hafız gelmişti.
Onu küçük oğluna gönderip;
- Git, ona Kur’an-ı kerim oku, dedi.

Ve ikaz etti:
- Ama Zilzal ve Kari’a surelerini okuma sakın.

- Neden efendim?
- Çünkü azab ayetlerini dinlemeye takat getiremez. Korkudan bayılır.

- Peki, dedi.
Ve gidip, Kur’an-ı kerimden okumaya başladı.

Ancak unutmuştu sultanın tenbihini.
Çocuğa Kari’a suresini de okudu.

Dördüncü âyetine gelince, çocukcağız Allah deyip yere düştü.
Baktılar ölmüştü.

Babası bunu haber alınca tebessüm etti.
İnsanlar onu böyle görünce;
- Bu zaman, gülünecek vakit midir efendim? dediler.

Cevaben;
- Resulullaha “aleyhisselam” uydum, buyurdu.

Ve açıkladı:
- Şöyle ki, Resulullahın “aleyhisselam” da oğlu vefat etmişti. Evlat acısı neymiş, ben de tattım. Resulullah efendimize “aleyhisselam” yapılan, bana da yapıldı. Onu düşünerek sevinip güldüm.

Arkadan dua edin!

Bir gün de;
- Müminin arkasından yapılan dua kabul olur, buyurdu. Hatta onun için ne dua ettiyse, aynı şeylere kendisi de kavuşur.

Ve misal verdi:
- Mesela bir kimseye gıyabında dua etseniz, bir melek de size dua eder ve; “Sen bu din kardeşin için ne istediysen, aynı şeyleri Hak teâlâ sana da versin” der. Melek günahsız olduğu için, duası kabul olur.