Veheb bin Münebbih hazretleri “rahmetullahi aleyh”, bir gün;
- Kardeşlerim, bir belaya uğrarsanız, üzülmeyin, buyurdu. Zira bilin ki Peygamberler “aleyhimüsselam” hep sıkıntıyla yaşamışlardır.

Ve ilave etti:
- Eğer rahatlık arıyorsanız, bilin ki Peygamberler “aleyhimüsselam” ve Veliler “rahmetullahi aleyhim” buna rağbet etmediler.

Bir gün de;
- Şeytan en kolay kimleri aldatır efendim? diye sordular.

Cevabında;
- Çok uyuyan, çok yiyen ve çok konuşanları daha kolay aldatır, buyurdu.

Ve ekledi:
- Bir kimse dinini iyi bilir ve bildiğiyle amel ederse, şeytan onu görünce, yolunu değiştirir.

Gazaba uğramışlar

Bir gün de şunu anlattı sevdiklerine:
İsa “aleyhisselam”, bir köye gelip, köy halkının topyekün ölmüş olduğunu gördü.

Havarilerine dönüp;
- Bakın bunlar Allah’ın gazabına uğramışlar, buyurdu.
- Nasıl anladınız efendim? dediler.

Buyurdu ki:
- Dağınık ölmemişler. Bu da azab-ı ilahinin aniden geldiğini gösteriyor.

Sonra o ölülere nida etti.
O anda bir tanesi dirilip kalktı ayağa.

Ona sordu İsa Peygamber “aleyhisselam”:
- Suçunuz neydi ki, böyle toplu olarak azaba uğradınız?

Dedi ki:
- Biz dünyayı fazla benimsemiştik. Şöyle ki, çocuğun annesini sever gibi sevmiştik. Dünya sevgisi kalbimize girince Allah’tan gafil olduk. Unuttuk ahireti. Âlim olanlarımız da bizi ikaz etmediler. Ve bir sabah aniden azab geldi, böyle oldu hâlimiz.

İmanla gitmek için

Bir gün, bazı insanlar;
- Tasavvuf nedir efendim? diye sordular bu zata.
- Tasavvuf, keramet sahibi olmak, güzel rüyalar, nurlar, renkler görmek değildir, buyurdu.

- Ya nedir efendim? dediler.
- Tasavvuf, son nefeste imanla gidebilmek, yani ölürken Allah diyebilmek ilmidir, buyurdu.