Abdülhakim Arvasi, hal ehli bir büyük zat.
Her gün sevdiklerine ederdi çok nasihat.

Bir gün de buyurdu ki: (Gençlik, büyük nimettir.
Onu, malayaniyle geçirmemek gerektir.

İki şeyden dolayı, gözlerden, yaş yerine,
Kan gelinceye kadar ağlansa, azdır yine.

Gençlik günleridir ki, bu ikisinden biri,
Zira geçen zamanlar, bir daha gelmez geri.

Öbürü, çok sevdiği dostun ayrılığıdır.
Özellikle üstaddan, hocadan ayrılıktır.)

Bir gün de buyurdu ki: Kâbe ilk görülünce,
Yapılan dua niyaz, kabul olur hemence.

Bunun gibi mümin de, her görüldüğü anda,
Her ne dua edilse, kabul olur anında.

İşte bu yüzdendir ki, bir mümini eğer biz,
Ne zaman, nerde görsek, önce selam veririz.

Zira selam, en büyük bir dua ve dilektir.
(Allah, sana selamet ihsan etsin) demektir.

O da cevap vererek, bulunur şu duada:
(Selamet ihsan etsin Hak teâlâ sana da)

Bir gün de buyurdu ki: (Bu dünya bir hayaldir.
Yahut da çabuk biten bir rüya ve hülyadır.

Allah'ın kudretiyle bu kâinat, an be an,
Var ve yok olmaktadır, her saniye durmadan.

Yani Allah, dünyayı bir var, bir yok ediyor.
Lakin insanın gözü, bunu fark edemiyor.

Mesela frekansı elli olan ampuller,
Bir saniye içinde elli kez yanıp söner.

Çok kısa bir zamanda olduğu içindir ki,
Biz fark edemiyoruz, bu yanıp sönmeleri.

Bunun gibi dünya da, her an var ve yok olur.
Ama bunu, insanlar göremez, gerçek budur.)

Bir gün de buyurdu ki: (Rabbimiz, bir kulunu,
Severse, dinde fakih ve âlim yapar onu.

Daha da çok severse, dine hizmet ettirir.
Böylece kendisine, çok fazla sevap verir.

(Ben) demek, hiç yakışmaz dine hizmet edene.
Büyüklerin feyzleri, ulaşmaz (Ben) diyene.

İslam’a hizmet etmek istiyorsa bir kişi,
Asla dememelidir, (Ben bilirim bu işi).

Nefsini, tamamiyle çekmeli ki aradan,
Böylece, kendisine feyz gelsin evliyadan.

Zaten halis Müslüman, beğenmez kendisini.
Tenkit edecek olsa, tenkit eder kendini.

Hiç kimseyi, kendinden aşağı görmez asla.
Elinden geldiğince, hizmet eder ihlasla.