Eşkiyalık yapardı gençlik senelerinde.
Lakin ibadetini, terk etmezdi yine de.

Kendisi reis olup, vardı çok adamları.
O, çadırda oturur, sevk ederdi onları.

Bir gün, büyük bir kervan geliyordu ilerden.
Fark etti adamları, kafileyi o yerden.

Hazırlığa geçtiler yolunu kesmek için.
Lakin çok malı vardı kervanda bir kişinin.

Getirirdi yanında çok altın, hayli eşya.
O dahi fark etti ki, pusu kurmuş eşkıya.

Düşündü ki: Elimden gitse de bu eşyalar,
Bari altınlarımı almasın eşkıyalar.

Altınlarını alıp, erken indi deveden.
Onları saklayacak, bir yer aradı hemen.

Az ilerde, bir çadır görüp, girdi içeri.
Baktı, namaz kılıyor içerde gençten biri.

Bitirinceye kadar, yanında bekledi az.
Sonra selam vererek, derdini eyledi arz.

Dedi: (Benim yanımda, çok miktar altınım var.
Lakin kafilemizi soyacak eşkıyalar.

Bari şu altınlarım elde kalsın diyorum.
Şöyle, emin bir yere saklamak istiyorum.)

O adam, altınlara dönüp bakmadı bile.
Dedi: (Bırak onları, şuraya elin ile.)

O da koydu onları, çadırın kenarına.
Çıkarak geldi tekrar, kafilenin yanına.

Gördü ki, kafilede ne kadar mal ve eşya,
Var ise, tamamını gasb ediyor eşkıya.

Soyguncular, kervanı tamamiyle soyarak,
Ayrıldılar oradan, pek sevinçli olarak.

O kimse düşündü ki: Bari o altınları,
Alıp da, terk edeyim acele buraları.

Gelip bu fikir ile, çadıra girdi o zat.
Müthiş bir manzarayla karşılaştı o fakat.

Zira baktı, içerde, toplanmış eşkıyalar.
O adamın önünde, yığılmış cümle mallar.

Daha önce gördüğü namaz kılan genç ise,
Cümle haramilerin reisiymiş meğerse.

Fudayl, zengin adama şöyle baktı o zaman.
Dedi: (Altınlarını, gel aynen, al oradan!)

Bu cevabı alınca, şaşırdı zengin kişi.
Onları aldı ama, anlamadı bu işi.

Adamları dedi ki: (Sen ne yaptın ey Fudayl?
Biz topladık, sen ise dağıtırsın, ne bu hal?)

Dedi: (Madem o kişi, bana etmiş hüsn-ü zan,
Ben onun bu zannını, doğru çıkardım şu an.

Ben de, cenâb-ı Hakk’a hüsn-ü zan ediyorum.
Ola ki, O da beni utandırmaz diyorum.

Benim bu zannımı da, doğrular Hak teâlâ.
Bu işlerden kurtarıp, çıkarır doğru yola.)