Ömer bir Abdülaziz, halife olduğunda,
Hilafet konağına tam gideceği anda,

Saltanat atlarını getirdiler önüne.
O, atları görünce, sual etti: (Bunlar ne?)

Dediler: (Hilafete mahsus olan atlardır.)
Buyurdu ki: (Lüzum yok, kendimin atı vardır.)

Saltanat atlarını geriye çevirerek,
Eve gitti, kendine ait ata binerek.

Evinde, hizmetçisi karşılayınca onu,
Gördü çok düşünceli ve üzgün olduğunu.

Dedi ki: (Ey efendim, kederli halinizin,
Sebebi ne acaba, üzülmeniz ne için?)

Buyurdu ki: (Doğudan, tâ ki batıya kadar,
Ümmet-i Muhammedi, artık benden sorarlar.

Bugünden itibaren, girdim bu ağır işe.
Var mıdır bundan büyük mesuliyet, endişe?)

Sonra, hem amca kızı, hem de hanımı olan,
Fatıma'yı, yanına çağırarak o zaman,

Dedi: (Eğer benimle istiyorsan yaşamak,
Çıkar ziynetlerini ve beytülmala bırak.

Zira o mücevherler olursa sende eğer,
O takdirde kalamam ben seninle beraber.)

Fatıma (Peki) deyip, bütün ziynetlerini,
Beytülmala bırakıp, almadı bir tekini.

Ellibin altın vardı halifenin yanında.
O da, o altınları hibe etti anında.

Dağıttı fakirlere daha varsa her nesi.
En son kaldı giyecek bir adet elbisesi.

Hizmetçilerine de deki ki: (Serbestsiniz.
Azad edebilirim isterseniz eğer siz.

Kalmak isteyen varsa, bir şartla kalabilir.
O, benden hiçbir nesne talep etmemelidir.

Çünkü bana verilen vazife, ağır ve zor.
Sizle meşgul olmaktan, beni alıkoyuyor.)

Onlar bunu dinleyip, hepsi çok ağladılar.
Şartları kabul edip, yine ayrılmadılar.

Ömer bin Abdülaziz, halife iken, önce,
Oğlu Abdülmelik’e mektup yazdı şöylece.

Dedi: (Kendimden sonra, nasihat edeceğim,
İlk insan sensin oğlum, dinle, ne diyeceğim.

Hak teâlâ bizlere, bulundu çok ihsanda.
Biz bunlara şükredip, olmayalım isyanda.

Kendine, gençliğine, sıhhatine dikkat et.
Allahü teâlâya eyle halis ibadet.

Sen, kendi amelinle çekilirsin hesaba.
Öyle bir hayat sür ki, düşmeyesin azaba.

İnsana şeref veren, sırf ilimdir ve edep.
Sanma ki, kıymet verir insana mal ve nesep.)