Ömer bin Abdülaziz zamanında, cümle halk,
Sulh ve sükun içinde yaşadı tam olarak.

Lakin çekemeyenler var idi kendisini.
Bu düşmanlar, çağırdı bir gün hizmetçisini.

Kandırdılar köleyi, tam bin altın vererek.
Dediler: (Efendini öldür zehirleyerek.)

Halife, anlayınca zehiri içtiğini,
Çağırdı huzuruna, hemen hizmetçisini.

Dedi: (Hiçbir fenalık yapmamışken ben sana,
Peki, bu ihaneti ne için yaptın bana?

Eğer ki doğrusunu söylersen sen bu işin,
Ceza vermeyeceğim sana ben bunun için.)

Hizmetçi, yaptığına gayet pişman olarak,
Yalvarmaya başladı, yerlere kapanarak.

Dedi ki: (Ey halife, size düşman olanlar,
Bana, bin altın verip, bu işi yaptırdılar.)

Gönderdi bin altını devlet hazinesine.
Ve (Affettim) buyurdu sonra da kendisine.

Zehirin tesiriyle, yatağa düştü hemen.
Ve kayın biraderi, geldi vefat etmeden.

Halifenin üstünde, mevcut idi bir gömlek.
Ve kayın biraderi, o gömleği görerek,

Çağırdı yanlarına, hemen hemşiresini.
Dedi ki: (Halifenin, yıka şu gömleğini.)

Bunu hatırlattı ve sonra gitti evine.
Ertesi gün tekrardan, oraya geldi yine.

Gördü ki, yıkanmamış halifenin gömleği.
Hemen hemşiresine sordu bu meseleyi.

Dedi ki: (O gömleği demiştim yıka diye.
Ve lakin yıkanmamış görürüm, acep niye?)

Dedi: (Başka gömleği yoktur ki kendisinin,
Onu giysin üstüne, bunu yıkamak için.)

Hanımın bu cevabı, çok hayret verdi ona.
Ağlayıp, gözyaşları aktı yanaklarına.

Halbuki teb'asından, yoktu hiç fakir biri.
Yüksekti her kişinin, hayat seviyeleri.

Onun dirayetli ve güzel idaresiyle,
Zekat alacak fakir, yoktu bir kimse bile.

Hatta yirmibeş sene müddetle, bu bir gerçek.
Bir fakir bulunmazdı, yine zekat verecek.

Öleceğine yakın, dediler: (Hazineden,
Ailene bir şeyler vasiyet et ölmeden.)

Buyurdu ki: (Ya iyi, salih olur çocuklar,
Ya da, haram işleyen fasık kimse olurlar.

Salih olurlar ise, lüzum yok asla mala.
Zira yardımcı olur, onlara Hak teâlâ.

Yok eğer kötü insan, fasık olacaklarsa,
Onların günahına, yardımcı olmam asla.)