Sultan Mahmud Gaznevi, Semerkant’a savaşa gidiyordu.
Harkan’a yakın geldiğinde, silsile-i aliye büyüklerinden Ebül Hasan-ı Harkani "rahmetullahi aleyh" hazretlerini ziyaret edip, zafer için dua istedi.

Harkani hazretleri;
- Allahü teâlâ muvaffak eylesin! diye dua etti.

Sonra, hırkasını çıkarıp Ona verdi ve;
- Bunu al. Savaşta lazım olur, buyurdu.

Sultan Mahmud, büyük Velinin elini öpüp ayrıldı.
Ordunun başına geçip Semerkant’a vardı.

Düşman ordusu gerçekten çok kalabalıktı.
Korku sardı içini.

Derhal attan inip, secdeye kapandı.
Ve o hırkayı vesile edip;
- Ya Rabbi! Bu hırka sahibinin hürmetine bizi muvaffak eyle! diye yalvardı.

Başını secdeden kaldırdığında, müthiş bir kasırganın koptuğunu gördü.
Bir anda toz duman oldu her yer.
Dost düşman seçilmez olmuştu.

Bu hengamede kâfirler birbirlerini kırdılar.
Savaş meydanı düşman ölüleriyle doldu.

Evet, dua kabul olmuş, Sultan Mahmud galip gelmişti.


Dua alın!

Bir gün de, Ebül Hasan Harkani hazretlerinden nasihat istediler.

Cevaben;
- Dua alın, buyurdu.

Sordular:
- Kimin duasını alalım efendim?

- Muhtaç olan herkesin. Hele anne baba muhtaçsa, onlara hizmet etmek, ulu bir devlettir, buyurdu.

Ve şunu anlattı:

Vaktiyle iki kardeş ve bunların hizmete muhtaç yaşlı bir anneleri vardı.
Her gece biri, sıra ile hizmetini görürlerdi.

Biri Ona hizmet ederken, diğeri ibadet yapardı.

Bir gece, ibadet eden kardeşi, ibadetten çok zevk alıp, rica etti kardeşine:
- Bu gece de annemin hizmetine sen bakar mısın?
- Tabii, hayhay!

Kardeşi annesinin hizmetini görürken, o, bütün gece ibadet etti.
Sabaha doğru uyku bastırdı.

Rüyasında şöyle denildi kendisine:
- Ey filan! Kardeşin kârlı çıktı bu işte ve bütün günahları bağışlandı.

Çocuk sordu merakla:
- Ya benim günahlarım?

- Sen de, kardeşinin hürmetine affedildin.

Şaşırmıştı:
- Peki, hikmeti nedir bunun?

Dendi ki:
- Allahü teâlânın, sizin ibadetinize ihtiyacı yoktur. Ama anneniz, sizin hizmetinize muhtaç. Ona hizmet etmek, nafile ibadetten daha sevaptır.