Mizanda günahları ağır gelen müminler, Cehenneme doğru sevk edilir.

Ateşe yaklaşınca korkuya kapılır ve;
- Ya Muhammed! diye feryat etmek isterler.

Ama muvaffak olamazlar.
Çünkü Peygamber efendimizin ismini unutmuşlardır.

Malik sorar onlara:
- Siz kimlersiniz?

- Üstlerine Kur’an inen kavimiz.
- Kur’an-ı kerim, Muhammed aleyhisselama inmişti.

Onlar, Muhammed aleyhisselam ismini işitince, hep birden haykırırlar:
- İşte biz, Muhammed aleyhisselamın ümmetindeniz!

Ve yalvarırlar:
- Ne olur, izin ver de, oturup ağlayalım şu halimize.

Malik izin verir:
- Peki ağlayın.

Öyle çok ağlarlar ki, gözlerinden kan akar yaş yerine.

Malik seslenir:
- Bu ağlamanız çok güzel. Ama keşke dünyada ağlasaydınız. O ağlama sizi ateşten kurtarırdı. Ama şimdi faydasız.

Sonra emreder bir meleğe:
- Tut bu Müslümanları, ateşe at!

Melek, onları tutmak için yaklaşınca, hep birden feryat ederler:
- La ilahe illallah!

Cehennem kelime-i tevhidi işitince, uzaklaşır onlardan.

Malik seslenir:
- Ya Nar! Tut bu müminleri!

Ateş cevap verir:
- Tutamıyorum. Çünkü bunlar “La ilahe illallah” diyorlar.

Malik yine emreder:
- Olsun, tut onları!

Cehennem, tam tutacağı zaman yine kaçar gerilere.

Malik son defa emreder:
- Allah’ın emridir, tut onları!

O zaman ateş gelip yakalar müminleri.

Malik ikâz eder:
- Yüzlerini yakma ki, o yüzlerle secde ettiler Allah’a.

Ve ilave eder:
- Kalblerini de yakma ki, orada imanın nuru parlıyor.

Cehennem emri dinler.
Yüz ve kalbleri hariç, yakar diğer uzuvlarını.