Fikirli Sinan Efendi "rahmetullahi aleyh", halis Allah dostuydu.
Kendi fakir ise de zengindi gönlü.

Rabbinden isterdi her ihtiyacını.
Kullardan bir şey istemezdi.

Bir gün, bazı sevdiklerine;
- Bazı insanlar ne ahmaktır, buyurdu.

Sordular:
- Neden böyle dersiniz efendim?

Buyurdu ki:
- Allah varken kuldan isteyen, ahmak değil de nedir?

Elini sürmedi keseye

Bir gün de sevdikleriyle sohbet ediyordu ki, mağrur bir zengin girdi içeri.
Bilmiyordu bu zatın büyüklüğünü.

Alelade bir derviş gözüyle bakıyordu ona.
Altın dolu bir keseyi uzattı kibirle:
- Al şunu!

Mübarek zat tuhaf tuhaf baktı bu kendini bilmeze:
- Nedir bu?
- Altın. Bir ihtiyacına kullanırsın.

Ama tavrı küstahcaydı.
Büyük zat, elini sürmedi keseye.

Ve sert olarak;
- Kaldır şu çakıl taşlarını önümden! buyurdu.

Mağrur zengin diklendi:
- Ne taşı, altın bunlar, altın!

Cevap vermeyip, sohbetine devam etti mübarek zat.
Adam uzanıp aldı keseyi.

İçine bakınca dona kaldı.
Zira kese, “Çakıl taşları”yla doluydu gerçekten.

Gözlerine inanamadı.
Tekrar baktı.

Evet, “Çakıl taşı” vardı kesede.
Zenginde kibir falan kalmamıştı.

Eğilip sarıldı ellerine.
- Hata ettim, affedin, dedi.

Ve bir daha ayrılmadı yanından.


En zor iş nedir?

Bir genç de bu büyük zata gelip;
- Efendim, en zor iş nedir? diye sordu bir gün.

Büyük zat cevaben;
- İnsanlara din öğretmek, buyurdu. Çünkü niyetinde az bir dünyalık olsa, sözleri zehir olur.

Delikanlı sordu yine:
- Peki en hayırlı iş nedir efendim?

Cevap aynıydı:
- İnsanlara din öğretmektir. Çünkü bu iş, Peygamberlerin vazifesidir.

Sordu yine:
- Peki efendim, insanlara gelen sıkıntıların asıl sebebi nedir?
- Günah işlemektir.

- İyi Müslüman nasıl olur hocam?
- İyi Müslüman, kimseye yük olmaz. Bilakis herkesin yükünü çeker.