Seyyid Abdülhakim Arvasi hazretleri “kuddise sirruh”, büyük alim ve Velidir. Talebesinden biri, bu zatı ziyarete gitti bir gün.

Yolda düşündü kendi kendine:
“Gidince arz edeyim. Bana bir himmet etsinler de, tasavvufta yüksek makamlara ereyim onun gibi”.

Bu düşünce içinde vardı huzura.
Dergahın önünde oturmaktaydı büyük Veli.

Edeble varıp oturdu yanına.
Tam mevzuya girecekti ki, mübarek zat, oradaki bir ağacı gösterdi bu gence ve sordu:

- Bu ne ağacıdır evladım?
- Çınar ağacı efendim.

Sonra bir gül fidanını gösterdi.
- Şu nedir?
- Gül fidanı hocam.

Sonra da yerdeki otları gösterdi.
- Peki şunlar nedir?
- Çimendir efendim.

Sonra sordu ona:
- Peki evladım, bunların suyu, havası ve toprağı aynıdır da, boyları niçin farklıdır acaba? Hiç düşündün mü?

Genç omuzlarını kaldırdı:
- Düşünmedim hocam.

Tekrar yerdeki otları gösterdi mübarek zat:
- Mesela şu otlara ne yaparsan yap, gül olabilir mi?
- Olmaz efendim.

Sonra gülü gösterdi:
- Peki şu gül, çok emek verilse de çınar olabilir mi?
- Olmaz efendim.

Ve sustu büyük Veli.

O genç, ancak anlayabildi hocasının ne anlatmak istediğini.

Pişman olup sarıldı ellerine:
- Bağışlayın hocam, yanlış düşünmüşüm.


Bir kalbde iki sevgi

Bir gün de biri bu mübarek zata gelip;
- Efendim, herkes tarafından sevilmek istiyorum. Ne yapayım? diye sordu.

Cevaben o kimseye;
- Öyleyse kendini sevme, buyurdu. Bir kalbde iki sevgi bulunmaz kardeşim. İnsan ya Allah’ı sever, ya da kendini.

Ve özetledi:
- Kendini sevmezsen, seni herkes sever. Seversen, kimse sevmez. Şimdi anladın mı?

- Anladım hocam.