Alaaddin Arabi Efendi "rahmetullahi aleyh", Osmanlı devleti şeyh-ül İslamlarındandır.

1495 senesinde İstanbul’da vefat etti.

Bir grup talebesi, Hac için yola çıktılar bir gün.
Lakin birinin hayvanı çok zayıf ve çelimsizdi.

Nitekim bir müddet sonra yorulup, yattı yere.
Bir türlü kalkmıyordu.

Arkadaşları sordu:
- Hayrola, neyi var bu hayvanın?
- Bilmiyorum, yürümüyor, dedi.

Ve ekledi:
- Ama siz beklemeyin. Ben size yetişirim.

Onlar devam etti yola.
O, uzunca bir zaman bekledi hayvanın başında.

Ama hayvancağızın kalkacağı yoktu.
Vakit de epey ilerlemişti.

Delikanlı kafileye yetişemeyeceğim diye telaşlanıp açtı ellerini ve;
- Ya Rabbi, bana yardım et! diye yalvardı.

O anda hocası belirdi önünde.
Onu görünce çok sevinip sarıldı ellerine.

Mübarek zat, kaldırdı hayvanı yerden.
Arkasını sıvazlayıp döndü o talebeye.
- Haydi evladım, bin de yetiş kafileye, buyurdu.

Ve kayboldu gözden.
Hayvan küheylan kesilmişti, kısa zamanda yetişti kafileye.

Hangisi doğru?

Bu zatın iki talebesi iddiaya girdiler bir gün.

Biri öbürüne;
- Dünya için de çalışmak lazım, diyordu.

Öteki itiraz ediyordu:
- Hayır. Dünyayı terk etmek lazım tamamen.

Bir türlü anlaşamıyorlardı.

Sonunda biri atıldı:
- Madem öyle, gidip hocamıza soralım.
- Tamam, soralım.

Ve kalkıp koştular dergaha.

Onlar henüz bir şey demeden söze başladı mübarek zat:
- Müslüman, hem dünyaya çalışır, hem de ahirete. Dünyanın kendisi değil, sevgisi zararlıdır çocuklar. Paranın yeri ceptir, cüzdandır, ama kalb değildir.

Sordular:
- Paranın yeri neden kalb değildir efendim?
- Çünkü kalb, yalnız Allah’a mahsustur. Kalbde yalnız Onun sevgisi bulunmalı.

Sordular yine:
- Dünya sevgisi kalbe girerse ne olur ki hocam?

Mübarek zat, şefkatle bakıp sordu gençlere:
- Sizin evinizde misafir odası var mı çocuklar?
- Var efendim.

- Peki, siz oraya çöp döker misiniz?
- Hayır hocam, asla dökmeyiz.

- İşte bir evde misafir odası neyse, vücutta da kalb öyledir çocuklar. Oraya ancak “Allah sevgisi” yakışır, çer çöp değil.