Kâfirlerin içinde iri yarı, çok kuvvetli bir cengaver vardı.
Amr bin Abdud.

Tam bir insan azmanı.
Karşısına çıkacak kimse yoktu o devirde.
Bir savaşta o varsa, mutlak galip gelirdi o taraf.

İşte bu Amr, küffârla birlikte Hendek harbine gelmiş, dövüşmek için er istemişti Müslümanlardan.

Peygamber efendimiz aleyhisselam, hazret-i Ali’yi “radıyallahü teâlâ anh” çağırıp;
- Ya Ali, çık şu Amr’ın karşısına! buyurdular. Allah yardımcın olsun.

Hazret-i Ali;
- Baş üstüne! dedi.

Ve ilerleyip yiğitçe dikildi kâfirin karşısına.

Ve sordu:
- Ya Amr! Senin, Kureyşe verdiğin bir sözün varmış, öyle mi?

Amr homurdandı:
- Ne sözüymüş o?

- Kureyşten her kim benden iki şey isterse, muhakkak birini yaparım demişsin, doğru mu?
- Evet, öyle bir söz vermiştim vaktiyle.

- Bilirsin, ben de Kureyştenim. Benim de senden iki isteğim var şimdi.
- Söyle bakalım, neymiş onlar?

- Birincisi, iman et de kurtar şu vücudunu “sonsuz Cehennem”den!

Amr yüzünü buruşturdu.
- Geç bunu ya Ali, öbür isteğini söyle!

- Öyleyse sen bu cengi bırak ve Mekke’ye dön!

Amr dişlerinin arasından fısıldadı:
- Giderim, ama bir şartla.

- Nedir şartın?
- Ebu Bekir’in, Ömer’in ve Osman’ın başlarını kesip de öyle geri dönerim.

Ben izin verir miyim?

Şah-ı merdan gök gürler gibi gürledi:
- Ey ahmak! Ben izin verir miyim ki kılına dokunasın onların?

Bu söz fena kızdırdı Amr’ı.
- Ya Ali! Lafına dikkat et. Genç olmasaydın şu anda öldürürdüm seni.

Allah’ın Aslanı kükredi:
- Ama ben, seni öldüreceğim. Resulullah efendimizin duası var bende.

Amr’ın, kan sıçradı beynine.
Zira beklemiyordu bunu ondan.

Attan inip şiddetle savurdu kılıcını.
Hazret-i Ali, kalkanıyla kurtuldu bu korkunç darbeden.

Ama parçalandı çelik kalkanı.
Hamle sırası ona gelmişti.

Bir anda kaldırdı Zülfikârı.
Havada hızla döndürüp şiddetle çaldı Amr’ın boynuna.

Sanki şimşek çakmıştı.
Kâfirin miğferli başı bir yana uçarken, oluk gibi kan fışkırıyordu devrilen iri vücudundan.

“Tekbir” sesleri sardı dört bir yanı.
Selameti kaçmakta buldu kâfirler.