Efendimiz “sallallahü aleyhi ve sellem” otuzdokuz yaşlarında idi ki, gündüz olacak hadiseler bir gün öncesinden rüyada gösterilirdi kendisine.

Melekler;
-Ya Muhammed! diye seslenir, selam verirlerdi.

O günlerde yalnız kalmak istiyor, yalnızlığı seviyordu.
Yanına bir miktar yiyecek alıp “Hira mağarası”na gider, o ıssız ve sessiz yerde ibadetle geçirirdi vaktini.

Ancak bazı fitneci kadınlar, Hatice annemizin kalbine fitne sokmaya çalışıyorlardı.

Bir gün koştular yine onun kapısına.
- Bak Hatice, sen bütün servetini Ona bağışladın. O ise senden uzaklaşıyor. Seni sevmiyor galiba, dediler.

Hazret-i Hatice “radıyallahü teâlâ anha” hiç aldırmadı bu sözlere:
- Bunu da nerden çıkarıyorsunuz?
- Canım anlamıyor musun? Sevse, niye uzaklaşsın senden?

Yüz vermedi fitnecilere:
- Hayır, yanılıyorsunuz. Böyle bir şey aklımın köşesinden bile geçmez benim. Siz kendinize bakın, dedi.

Ve devam etti:
- Bilakis saadet nişanları, Peygamberlik işaretleri görüyorum ben onda. Çok yakında bütün cihan Onun davet nuruyla aydınlanacak, göreceksiniz.

Fitneciler kös kös geri gittiler.

Nitekim o senenin Ramazan ayı ortalarında, Efendimiz aleyhisselam Hira’dan eve dönüyordu bir gece.

Safa ile Merve arasına gelmişti ki, birden bire gök cihetinden gelen tatlı bir sesle ürperdi:
- Ya Muhammed! Sen Allah’ın Resulüsün! Ben de Cebrailim!

Başını kaldırdığında Cebrail aleyhisselamı gördü havada.

İnsan şeklindeydi.
Yoluna devam etti.

Yol boyunca, taşlar ve ağaçlar, sağdan soldan selam veriyorlardı kendisine.
- Esselamü aleyke ya Resulallah!

Bu fevkalade haller endişeye düşürdü Efendimiz aleyhisselamı.

Bunlar ilahi bir hadise miydi?
Yoksa cin işi miydi?

Bu korkuyla vardı eve.
Hatice validemiz, ilk görüşte sezdi bir şeyler olduğunu.

Ve sordu:
- Ya Muhammed! Yüzünde bir başka nur görüyorum bugün. Bir şey mi oldu?

- Evet ya Hatice, birtakım sesler işitiyor, ışıklar görüyorum. Acaba cin midir bu görünenler?

Hatice validemiz teselli etti:
- Korkma! Allah, senin hakkında hayırdan başka bir şey dilemez. Cin, semtine bile uğrayamaz senin, dedi.

Ve ekledi:
- Benim ümidim şöyledir ki, sen bu ümmetin Peygamberi olacaksın.

Bu sözler rahatlattı Efendimiz aleyhisselamı.
Nitekim o günlerde, ikinci bir dert ortağı, ondan başka destek veren bir kimse yoktu kendisine.