Davud-i Kayseri hazretleri "rahmetullahi aleyh", gençliğinde memleketinden çıkıp ilim tahsiline gitti.

Mısır’da bir medrese bulup başladı okumaya.
Ancak eski talebeler kıskandı onu.

Hemen müderrise koşup;
- Hocam, bu genç, ehil birine benzemiyor, dediler.

Ancak müderris umursamadı onları.
- Acele etmeyin. Anlarız ilerde, dedi.

Ve ona, su ikmali vazifesini verdi dergahta.
Her gün kuyudan su çekip, lazım olan yerleri dolduracaktı.

Olacak bu ya, daha ilk seferde ip koptu.
Kova düştü kuyu dibine.

Su ise çok aşağılardaydı.
Diğer talebelere gün doğmuştu.

Bunu öğrenince hemen müderrise koştular ve;
- İşte efendim, yapacağı buydu onun, dediler.

- Ne oldu çocuklar?
- Kovayı kuyuya düşürdü. Hem de ilk seferde.

Kuyu başına geldiler.
Davud-i Kayseri, mahcup ve mahzundu.

Kırık kalble;
“Ya Rabbi, bana yardım et!” diye yalvardı içinden.

Ve “Ya Allah!” deyip uzattı elini.
Derinlerde olan kovayı alıp çıkardı dışarı.

Diğer talebeler mi?
Mahcup olma sırası onlardaydı.
Başları önlerinde özür dilediler kendisinden.

Allah bir kulu severse…

Bir gün, sevdiği bir talebesine;
- Evladım, Allahü teâlâ bir kulunu severse, ona iki şey verir, buyurdu. Birincisi, sevdiği bir kulunu ona tanıtır. Aynen Eshab-ı kirama Peygamber efendimiz aleyhisselamı tanıttığı gibi.

- İkincisi hocam? dediler.
- İkincisi de Ona hayırlı bir iş nasip eder.

- Hayırlı iş nedir ki efendim?
- Peygamber efendimiz aleyhisselamın yaptığı iş.

Genç talebe biraz düşündükten sonra sordu:
- İslam’ı anlatmak mı hocam?

- Evet. Bu dünyada Allahü teâlânın dinine hizmet edenler ve Onun kullarının müşküllerini çözenler, mahşerde nurdan kürsülerde oturacaklar. Allahü teâlâ onlarla konuşacak. Onlar için hesap ve azap korkusu yoktur.

Ve ekledi:
- Allahü teâlâ en zor işi, en güvendiğine ve en çok sevdiğine vermiştir.

Delikanlı;
- Peygamber efendimizi kastediyorsunuz herhalde efendim, dedi.
- Evet, Peygamber efendimiz ve Onun vârislerini.

- Vârisleri kim efendim?
- Peygamber efendimiz aleyhisselamın vârisleri, “Ehl-i sünnet alimleri”dir evladım. Dinimizi bozulmaktan korudukları gibi, kimse yanmasın, hiç kimse Cehenneme girmesin diye didindiler adeta. Canlarını mallarını istirahatlerini feda ettiler bu yolda.