Hak teâlâdan bir vahiy geldi Peygamber efendimiz aleyhisselama:
- Ey Habibim! Sana emrolunan şeyi açıkla, anlat! Müşriklerin sözlerine aldırma!

Efendimiz aleyhisselam, bu emr-i ilahiyi alır almaz doğruca Safa tepesine çıktı. Mekkelileri açıktan açığa davet edecekti İslam’a.

Yüksekçe bir kayanın üzerine çıktı.
Ve mübarek parmaklarını kulaklarına koyup yüksek sesle nida etti:
- Ey Kureyşliler! Geliniz, toplanınız! Size mühim bir haberim var!

Bu sesi duyanlar, birer ikişer gelip toplandılar.
Az sonra büyük bir kalabalık oluşmuştu.

Herkes merak içinde yanındakine soruyordu:
- Bu seslenen Muhammed değil mi?
- Evet O.

- Ne söyleyecek acaba?
- Ben de bilmiyorum.

Ve bir ses yükseldi:
- Ya Muhammed, ne var? Bizi neden topladın buraya?

Bütün gözler, Efendimiz aleyhisselama çevrildi o anda.
Kimseden çıt çıkmıyor, herkes ne diyeceğini merakla bekliyordu ki, Allah’ın Resulü seslendi yine:

- Ey kavmim! Benden hiç yalan söz duydunuz mu?
- Duymadık, sen hiç yalan söylemezsin.

- Peki, şu dağın ardında düşman var. Bu gece baskın yapacaklar desem, inanır mısınız?
- Elbet inanırız. Çünkü sen doğru sözlüsün.

Bunun üzerine Efendimiz aleyhisselam;
- Ey insanlar! Ben, size Allah tarafından gönderilmiş bir Peygamberim. Allah birdir, ben de Onun Resulüyüm. Allah’tan başka ibadete layık kimse yoktur. Her canlıyı öldüren, dirilten yalnız Odur! diye seslendi.

Sonra sustu.
İşin tuhafı, oraya toplanan insanlar da susuyordu.

Derin bir sessizlik hakim olmuştu o kalabalığa.
Sanki şoka girmişlerdi.

Az önce, “Sen yalan söylemezsin, sen doğru sözlüsün” dedikleri kişiye, şimdi sessizce dudak büküyorlardı.

Ebu Leheb de o kalabalığın arasındaydı.
Öfkeden gözleri dışarı fırlamış, ne yapacağını, ne söyleyeceğini bilemez bir haldeydi.

Kudurmuş gibiydi adeta.
Yerden irice bir taş alıp fırlattı Allah’ın Resulüne.

Bir taraftan da böğürüyordu:
- Bizi bunun için mi topladın buraya?

Sonra o hınçla halka döndü ve;
- Sakın ha! Bunun sözüne inanmayın! dedi.

Ve birer ikişer dağıldı kalabalık.