Amasyalı Seydi Halife "rahmetullahi aleyh", 1500 lü yıllarda Amasya’da yaşadı.
Ve orada vefat etti.

Bir gün, mescidinin önünde oturuyordu ki, talebesinden biri geldi yanına.

Ve rica etti:
- Hocam bir şey sorabilir miyim?

- Tabii evladım, sor.
- Efendim, Allah’ı sevmeyi anlıyorum da, Allah’tan korkmayı anlayamıyorum. Yani ben Allah’tan niye korkayım ki? Onu çok seviyorum. Beni yaratmış, bana sonsuz nimetler vermiş. Her gün rızkımı gönderiyor. Yaşamak için her an Ona muhtacım. Bana bu kadar iyiliği varken niye korkayım ki Ondan?

Mübarek zat, sonuna kadar dinledi.

Ve buyurdu ki:
- Evliyaullah da Allah’tan çok korkar evladım. Ama bu korku, Ona olan aşırı sevgilerinden ileri gelir.

- Sevgiden mi dediniz?
- Evet. Allah korkusunun menşeinde “Sevgi” vardır. Sevdikleri için korkarlar yani.

- Kusura bakmayın ama anlayamadım hocam.
- Bak evladım, her çocuk babasından korkar değil mi?
- Evet efendim, korkar.

- Talebe de hocasından korkar, öyle değil mi?
- Evet hocam.

- Peki, bunların korkuları nedendir acaba? “Onlardan bir fenalık gelir” diye mi korkarlar?
- Asla. Baba evladına kötülük eder mi hocam?

- Hoca da talebesine kötülük düşünmez değil mi?
- Elbette efendim.

- Öyleyse niye korkuyorlar? Elbette ki çok sevdikleri için. Onu incitirim, üzerim, kalbini kırarım diye korkarlar, öyle değil mi?
- Evet efendim.

- İşte Allah korkusunda da böyle bir incelik vardır evladım. “Allah adamları”, “Bir günah işlerim de, Rabbim bana gücenir” diye titrerler. Şimdi anladın mı?
- Anladım hocam.

İki mühim nasihat

Bir gün de sevdiği bir talebesine;
- Evladım, sana iki mühim nasihatım olacak, buyurdu. Bunları, ömür boyu aksatmadan yapacaksın, tamam mı?

Talebe;
- Tamam efendim, dedi.

Buyurdu ki:
- Beş vakit namazını özenerek, usulüne uygun olarak kıl. Böyle yaparsan, Allahü teâlânın rızasına kavuşursun.

- Baş üstüne hocam.

- İkincisi de “Allah dostları”nı, Evliyaullahı çok sev. Onların nasihatlarına kıymet ver. Böyle yaparsan, seadeti ebediyyeye yani dünya ve ahiret saadetlerine kavuşursun inşallah.