Kureyş müşrikleri, Peygamber efendimizi “sallallahü aleyhi ve sellem” ortalarına alıp tartaklıyorlardı ki, hazret-i Ebu Bekir “radıyallahü teâlâ anh” yetişip;

- Durun! Ne yapıyorsunuz? Size alemlerin Rabbinden âyet getiren birini mi öldüreceksiniz? diye bağırdı.

Müşrikler Efendimizi “sallallahü aleyhi ve sellem” bırakıp, ona çullandılar bu defa.
Öldüresiye dövüp kanlar içinde bıraktılar.

Acıdan bayılmıştı.
Akrabaları yetişip ölümden kurtardılar.

Ve bir çarşafın içinde evine götürdüler.
Girdiği komadan akşama doğru çıkabildi ancak.

Gözünü açtığında, henüz iman etmemiş olan annesini gördü yanıbaşında.
Kadıncağızın gözyaşları sessizce akıp duruyordu yanaklarından.

Gözlerinin yaşını silip şefkatle sordu:
- Canın ne ister evladım? Karnın aç mı?

Hazret-i Ebu Bekir “radıyallahü teâlâ anh” zor duyulan bir sesle mırıldandı:
- Resulullah nicedir, ne yapar?

- Bilmiyorum oğlum. Arkadaşın hakkında hiç bilgim yok.
- Hemen Ümmü Cemile git anne! O bilir. Efendimiz aleyhisselamın sağlık haberini bekliyorum.

Annesi Selma, koştu Ümmü Cemile.
Bu hanım, hazret-i Ömer’in kız kardeşiydi.
Ve iman etmişti.

Durumu öğrenince, birlikte hazret-i Ebu Bekir’in yanına geldiler.

Mübarek sahabi, onu görünce sordu yine:
- Resulullah ne yapar, hali nicedir?

Ümmü Cemil verdi müjdeyi:
- Çok şükür hayatta. Sıhhati de yerinde.

- Şimdi nerede, kimin evinde?
- Şu an Erkam’ın hanesindedir.

Buyurdu ki:
- Vallahi Resulullahı görmedikçe, ne yer, ne de içerim.

Annesi teselli etti:
- Tamam evladım, sen şimdi istirahat et. Sokaklardan el ayak çekilsin. Herkes uykudayken gideriz.

Güçlükle ilerliyordu

Ve öyle yaptılar.
Evlerin pencereleri birer birer karanlığa gömülürken, hazret-i Ebu Bekir güçlükle doğruldu yataktan.
Annesinin ve Ümmü Cemilin desteği ile kalkıp yola düştüler.

Bu iki desteğe rağmen ayaklarını sürüyerek güçlükle ilerliyordu.
“Allah’ın Sevgilisi” orada bir avuç müminle sohbet ediyordu ki, birden çok sevdiği dava arkadaşını gördü karşısında.

İki kadim dost, sevgiyle kucaklaştılar.

Sonra hazret-i Ebu Bekir, yalvaran gözlerle baktı Efendimiz aleyhisselama:
- Ya Resulallah! bu yanımda gördüğünüz, annem Selma’dır. Müslüman olmasını çok arzu ediyorum.

Efendimiz aleyhisselam dua buyurdular:
- Ya Rabbi, iman nasib eyle bu hatuna.

Anında görüldü eseri.
Kalbi yumuşadı Selma’nın.

Ve oracıkta iman edip ilk Müslümanlardan olma şerefine kavuştu.