Bir gün, Kâbe’ye gelip namaza durdu Peygamber efendimiz “sallallahü aleyhi ve sellem”.

Namazdan sonra ellerini kaldırıp dua etti.

Kimlere?
Kendisini öldürmek isteyen azgın Kureyş müşriklerine.

Niye?
İman edip de Cehennemden kurtulsunlar diye.

Peki onlar ne yapıyordu buna karşı?
Eziyet, işkence ve zulüm!

Şunu görüyor musunuz?

Yine bir gün Kâbe’de onlar için dua ediyordu ki, Ebu Cehil ve altı arkadaşı Onu görüp, yılışık tavırlarla geldiler.

Ve az ilerisinde oturdular.
Maksat, üzmekti o Serveri.

Derken Ebu Cehil, az ötede atılmış kanlı bir deve işkembesini gösterdi yandaşlarına:
- Şunu görüyor musunuz arkadaşlar?
- Evet ne olmuş?

- Onu kim alır da, şu adam secdeye gittiğinde götürüp omzuna koyar?

“Şu adam” dediği, kendilerine dua eden “Sevgili Efendimiz”di “sallallahü aleyhi ve sellem”.

Ukbe kâfiri fırladı yerinden:
- Ben yaparım bu işi!

Ve gidip, aldı o kanlı işkembeyi.
Sürüyerek Efendimiz aleyhisselamın yanına kadar götürdü.

Ve ardında durup, beklemeye başladı.
Secdeye gidince, bırakıverdi mübarek omzuna.

Sonra da çok büyük bir iş başarmış muzaffer kumandan edasıyla dönerken, öbürleri kahkahadan kırılıyordu.

Bu sırada Abdullah bin Mesud oradan geçiyordu.
Bu manzarayı görünce çarpılmışa döndü birden.

- “Hayır, olamaz!” dedi kendi kendine.
“İnsan bu kadar süflileşemez”.

Allah’a havale ettiler

Gidip o işkembeyi kaldırmaya yeltense, kesin öldürürlerdi.
Garipti çünkü.

Kavmi, kabilesi yoktu arkasında.
Üstelik zayıf bünyeliydi.

Derken hazret-i Fatıma “radıyallahü teâlâ anha” seğirterek geldi.
Ve mübarek babasının üstündeki o şeyi fırlatıp attı.

Efendimiz aleyhisselam namazını tamamlayıp, bunu yapanları tek tek Allah’a havale ettiler:

- Ya Rabbi! Ebu Cehil bin Hişamı sana havale ediyorum!

- Ya Rabbi! Ukbe bin Rebiayı sana havale ediyorum!

Ve oradaki yedi kişiyi, isimleriyle tek tek sayıp ayrıldılar oradan.

Sonrası malum.
Bunların yedisi de Bedir’de feci şekilde öldürülüp, leşleri atıldı kör bir kuyuya.

Efendimiz aleyhisselamın bu bedduasını işiten o melunlar gülmeyi bırakıp, derin bir sessizliğe büründüler.

Yüzlerinin kanı çekildi.
Belli ki, akıbetlerini görür gibi olmuşlardı şimdiden.