Attar Hoca "rahmetullahi aleyh", Manisa Velilerindendir.
Kerametleri vardı.

Biri şöyle mesela:

Bu zat, bir cami yaptırmak istedi bu yörede.
Bu camide hem namaz kıldıracak, hem de İslamiyet’i anlatacaktı insanlara.
Ve başladı inşaat.

Ancak valinin adamlarından biri, mani olmak istedi bu hayırlı işe.
Ama, muvaffak olamadı.

Çünkü tanımıyordu Attar Hoca’yı.
Bilmiyordu Onun Allah dostu bir Veli olduğunu.

Nitekim onun bu davranışı üzdü bu büyük zatı.
Mübarek kalbi incindi.

Onun, “Allah sevgisi”yle dolu olan kalbi incinir de, onu inciten cezasız kalır mı?
Kalmaz tabii.

Nitekim aynı gün bir suç işleyip hapse atıldı.
Bu, ilahi bir silleydi ona.

Bulmuştu cezasını.
Ancak ustalar tedirgindi yine.

Attar Hocaya gelip;
- Efendim, o adamın hapisten çıkıp tekrar inşaata mani olmasından korkuyoruz, dediler.

- Korkmayın! buyurdu. Onun cezası, hususen bu iş içindir. Cami bitmedikçe hapisten çıkmaz.

Hakikaten caminin inşaatı bitene kadar adam kaldı hapiste.
Ne zaman ki cami bitti, çıktı o zaman.

Hikmeti mi?
Çünkü o zatın ağzından öyle çıkmıştı bir defa.

Cenâb-ı Hak onları mahcup etmez.
Yaratır ağızlarından çıkan şeyi.

Bilmeden olmaz

Bu zat bir gün sohbetinde;
- Kardeşlerim, bu din, “bilmek dini”dir, buyurdu. Bilmeden Müslümanlık olmaz.

Sonra izah etti:
- İslamiyet’i bilmeyen ve tatbik etmeyen bir kişi, evliyalık yolunda bulunmaya kalkarsa, sapıtır.

Ve ekledi:
- Hatta şeytan çalar onun imanını.