Hazret-i Ömer “radıyallahü anh” halife iken kurt koyunu yemezdi.
Ama o dünyadan göçünce iş değişti.
Kurtlar koyunlara saldırır oldular.

Nitekim şöyle anlatılır:

Bir çoban, iki arkadaşıyla sürüsünün önünde oturuyordu ki, aniden bir kurt gelip, saldırdı koyunlara.
Bu, hiç vaki olmayan bir şeydi.

O, bunu görünce;
“Vah Ömer!” diye feryat etti.
Sonra da başladı ağlamaya.

Arkadaşları merak ettiler.
- Ne oldu? Niye ağlıyorsun?

Gözlerinin yaşını silip cevapladı:
- Hazret-i Ömer vefat etti herhalde.

Öbürleri şaşırdılar.
- Yok canım, bunu da nerden çıkardın?
- Görmediniz mi? Kurt nasıl saldırdı koyunlara.

- Evet gördük.
- O sağ olsaydı saldırabilir miydi?

Arkadaşları birbirlerine bakıp;
- Evet, haklısın galiba, dediler.

O devam etti:
- Değil saldırmak, bakmaya bile cesaret edemezdi. Senelerdir çobanlık yapıyorum. Böyle bir hadiseye şahit olmadım.

Öbürleri tasdik ettiler.
- Evet, doğru diyorsun. Biz de hiç duymadık.

Çok geçmeden hazret-i Ömer’in vefat haberi ulaştı o köye.

Aynı gün vefat etmişti.
Hatta aynı saatte.

Kıyamet mi kopacak?

Hazret-i Ömer “radıyallahü teâlâ anh” vefat ettiği gün, zifiri bir karanlık kaplamıştı dünyayı. Çocuklar korku ile annelerine koşarlardı.

Bir çocuk da koştu annesine:
- Anneciğim!
- Ne var yavrum.

- Gök karardı. Kıyamet mi kopacak?
- Hayır yavrum. Kıyamete daha var.

- Peki gökyüzü niye siyah oldu böyle?

Kadıncağız titrek sesle cevapladı:
- Halife Ömer vefat etti evladım.

- Onun için mi gök karardı?
- Evet yavrum.