Dehhak bin Müzahim "rahmetullahi aleyh", Belh’de yetişen Velilerden.
Kabr-i şerifi de oradadır.

Bir gün talebelerinden ikisi, birbirlerine darılıp küsmüşlerdi.
Aradan bir kaç gün geçtiği halde barışmadılar.

Zira herbiri, kendisini haklı, karşıdakini haksız sanıyordu.
Büyük Veliye malum oldu bu hâl.

İkisinin de hazır olduğu bir sohbette, o ikisine doğru dönerek,
- Dargın olanlar, üç gün içinde mutlaka barışmalıdır, buyurdu. Ancak barışma hususunda önce davranan, Cennete önce girecektir.

Ve ilave etti:
- Peygamber efendimiz aleyhisselam; “İki mümin birbirine darıldığında, hangisi kusuru kendinde görür, karşıdakine Sen haklısın derse, ona Cennette yüksek bir köşk verilecek” buyuruyor.

Gençler duygulandılar:
- Ne kadar güzel hocam.

- Evet. “Kefili de benim” buyuruyor Efendimiz aleyhisselam.

Hepsi de karşılıksız

Bir gün de birkaç sevdiğiyle sohbet ediyordu ki;
- Cenâb-ı Hak kullarına o kadar çok nimet vermiş ki, bunları saymak mümkün değil, buyurdu. Üstelik hepsi de karşılıksız.

Şöyle devam etti:
- Bir a’mayı düşünün. Görebilmek için ne vermez ki? Bir felçli de, yürüyebilmek için, bir ömür başkasına hizmetçilik eder, hem de severek.

Ve ekledi:
- Bunlar geçici dünya nimetleri. Bir de sonsuz ahiret nimetleri var.

Sordular:
- Bu nimetlere nasıl kavuşulur hocam?
- Doğru bir “İman” ile kavuşulur.

- İman yoksa efendim?
- İmanı olmayanlar, sonsuz “Cehennem azabı”na duçar olacaklardır ahirette.