Mısır’da yetişen büyük Velilerden Ebül Abbas el Harrar hazretleri "rahmetullahi aleyh", bir gün, talebesinden birini yanına alıp bir dostunu ziyarete gitti.

Akşam vakti köye vardılar.

Mübarek zat döndü talebesine.
- Fırından ekmek alalım. Elimiz boş olmasın, buyurdu.
Fırından sıcacık ekmekleri alıp devam ettiler yollarına.

Ancak talebenin garibine gitmişti bu iş.

Kendi kendine;
“Hediye olarak niye ekmek alıyoruz ki? Tatlı götürseydik daha iyi olmaz mıydı?” diye düşündü.

Velhasıl eve varıp çaldılar kapıyı.

Ev sahibi bu zatı görünce çok sevindi.
- Buyurun efendim. Hoş geldiniz! dedi.

Hele ekmekleri görünce daha çok sevindi.
Çünkü hiç ekmek yoktu evlerinde.
- Efendim ekmek getirdiğinize ne iyi etmişsiniz, dedi.

- Neden? Çok mu makbule geçti?
- Evet hocam. Çünkü yemeğimiz, tatlımız vardı, sadece ekmeğimiz yoktu. Onu da siz getirmişsiniz. Allah razı olsun efendim. Hemen buyurun sofraya.

Oturup yediler.

Talebe o zaman anladı bu işin hikmetini.
“Büyüklerin her yaptığı iş güzel ve yerindedir” diyordu içinden.

İyi niyete sevap var

Bu zat, bir günkü sohbetinde;
- Bazen kalbden iyi bir niyet geçer. Fakat o işi yapmaya imkan bulunmaz, öyle değil mi? diye sordu.

- Evet efendim, bazen öyle oluyor, dediler.

Buyurdu ki:
- Ama o kişi, bu niyetine karşılık büyük sevaba kavuşur. Hatta o hayırlı işi yapsaydı, belki bundan daha çok sevap kazanamazdı o kimse.

Merak ettiler:
- Hikmeti ne efendim?

- Çünkü o işi yapsaydı, belki gurur kibir gelebilirdi kalbine. Riya bulaşabilirdi o işine. Ama niyette riya olmaz. Çünkü kulun kalbindeki niyeti Allah’tan başka kimse bilmez.