Cezayirde yetişen Velilerden Ebül Abbas Müsteganimi "rahmetullahi aleyh" hazretleri zamanında bir genç ilim öğrenmek istiyordu.

Yetimdi de.
Annesi, hırkasına “dört altın” dikip, gönderdi ilim tahsiline.
Genç, bir kaç yer dolaştıktan sonra nihayet geldi bu zatın dergahına.

Ve arzetti:
- Ben talebe olmak istiyorum efendim.

Mübarek zat;
- Olur ama senden altın kokusu geliyor, buyurdu.

Genç, şaşkın şaşkın bakarken devam etti:
- Kalbinde dünya düşüncesi varken kendini ilme veremezsin evladım.

Çocuk inkâra yeltendi:
- Bende altın yok ki hocam.

Büyük Veli gülümsedi:
- Annenin verdiği altınları unuttun mu?
- Hangi altınları efendim?

- Hani hırkana dikmişti ya. O altınları soruyorum.

Delikanlı mahcup olmuştu.
Mübarek zat ona şefkatle bakıp sordu:
- Sen talebe olmak istiyor musun evladım?
- Hem de çok istiyorum.

- Öyleyse o altınları fakirlere ver de gel. O zaman gerçek talebe olursun işte.

Genç;
- Peki efendim, deyip fırladı dışarı.

Bir solukta o dört altını dağıtıp geri geldi.
Derse başlayıp, seneler sonra “büyük bir alim” olarak döndü köyüne.


Bir gayeniz olsun

Bu zat bir gün sohbetinde;
- İnsanın yaptığı işlerde, mutlaka bir hedefi, maksadı, gayesi vardır. Bu da iki türlü olur, buyurdu.

Sordular:
- Onlar nedir efendim?

Buyurdu ki:
- İnsan, ya Rabbinin rızasını kazanmak için iş yapar bu dünyada, ya da insanlara beğendirmek için. Eğer Allah için yaparsa çok iyi. Onun yardımcısı Allahü teâlâdır. Mübarek olsun.

Sordular.
- Ya insanlar için yaparsa efendim?
- Bu çok kötü işte. Cenâb-ı Hak onun işini insanlara bırakır ki, sonu hüsran olur muhakkak.