Kabr-i şerifi Gönen’de bulunan Anadolu erenlerinden Paşa Dede hazretlerine "rahmetullahi aleyh", günün birinde bir genç gelip talebe olmuştu. Ancak bir müddet sonra soğudu ilimden.

Derslere gelmemeye başladı.
“Kötü arkadaş”lara uymuştu çünkü.

Ve bir gece yarısı kalktı.
Ve gizlice terk etti dergahı.

Ancak Paşa Dede farkındaydı bunun.
Ve istemedi onun ayrılmasını.

O istemeyince o da gidemedi bir türlü.

Şöyle ki;
Genç, dergahtan ayrılmış gidiyordu ki, bir ara hocasının suretini gördü karşısında.
Mübarek, kollarını iki yana açmış yol vermiyordu geçmesine.

Genç şaşkın haldeydi.

Kendi kendine;
“Hayal görüyorum galiba” dedi. “Hocamın bu gece vakti ne işi var buralarda?”
Sonra devam etti yoluna.

Ancak bir kaç adım gitmişti ki, hocasının sureti bütün heybetiyle belirdi yine karşısında.

Korkup yumdu gözlerini.

Açtığında aynı suret daha bir heybetli olarak duruyordu karşısında.
Bu sefer anladı hatasını.

Kendi kendine;
“Hocam gitmemi istemiyor” dedi.
Ve geri döndü.

Dergahtan içeri girdiğinde, Paşa Dede gülümsedi kendisine:
- Gidemedin mi evladım?

Genç eğilip sarıldı ellerine:
- Siz göndermediniz hocam.
- İyi ki döndün oğlum. Buradan ayrılmana ben razı değildim.

Delikanlı çok mahcuptu.
- Affedin efendim. Hata ettim.

- Bir şartla affederim. O kötü arkadaşları terk edeceksin!
- Baş üstüne hocam, dedi.

O kötü arkadaşları terk edip kendini derslere verdi.
Ve icazet alıp döndü memleketine.

Önce İslamiyet’i öğrenin

Bir gün, bazı gençler gelip nasihat istediler bu zattan.

O gençlere;
- Önce İslamiyet’i öğrenin, buyurdu. Ama rastgele kimselerden değil tabii.

Sordular:
- Kimden öğrenelim efendim?

- Hakiki “İslam alimleri”nden, gönül ehli “Allah dostları”ndan öğrenin. Çünkü onların sözleri ve kitapları tesirli olur.

Ve izah etti:
- Çünkü onlar, din öğretirken dünya menfaati düşünmezler. Allah için söyler ve yazarlar. Kalbden söyledikleri için sözleri tesirli olur.

Ve ekledi:
- Unutmayın, kalbden çıkan, kalbe girer.