Molla Halil Siridi "rahmetullahi aleyh".
Hâl ehli bir Veli.

Bir gün;
- Kardeşlerim! İslam alimlerini tanımasaydık, halimiz ne olurdu? Onların sayesinde hakkı batıldan ayırdık. Bizi küfürden kurtardılar, buyurur.

Ve ilave eder:
- Müminler, Cennette kavuşacakları nimetleri bir bilseler, o anda kendilerinden geçer, sokakta oynarlardı.

Mescitte oynanır mı?

Ve şunu anlatır:
Bilal-i Habeşi, bir gün mescit içinde oynamaya başlar.

Hazret-i Ömer, onu görüp çok şaşırır.
Zira mescitte Resulullah efendimiz de vardır.

Yaklaşıp fısıldar kulağına:
- Ya Bilal! Ne yapıyorsun? Hiç mescitte oynanır mı?

Ama o aldırmaz.
Devam eder oynamaya.

Hatta, ona Resulullah efendimizi gösterip;
- Bak! Mescidin sahibi işte orada. Bana ancak o karışabilir, der.

Bunu hazret-i Ömer’e söyler.
O hazret-i Ömer ki, gadabıyla meşhurdur.

Ona bunu söylemek cesaret ister.
Ama o söyler işte.

Çünkü kendinde değildir.
Hazret-i Ömer anlar durumu, üstelemez.

Gider, Resulullah efendimize arz eder.
Efendimiz aleyhisselam onu çağırıp sorarlar:

- Ya Bilal! Az önce ne yapıyordun?
- Oynuyordum ya Resulallah.

- Niçin oynuyordun?
- Sevincimden ya Resulallah.

- Ne için seviniyordun?
- Anam babam sana feda olsun ya Resulallah! Allahü teâlâ sana her şeyi verdi. Ama bir şey vermedi. O bir şeyi vermediği için seviniyordum.

- Bana vermediği nedir ki, seni sevinçten oynatıyor ya Bilal?
- Hidayet ya Resulallah. Sana hidayeti vermedi. Bu, senin elinde olsaydı, sen bildiklerini, gördüklerini, istediklerini hidayete erdirirdin. Bu garip Bilal Habeşistan’da nasıl Müslüman olacaktım? Ama bakın, kendi akrabaların seni inkâr ederken, Rabbim bana imanı nasip etti. Sana inandım. Aşığın oldum. Hem de Habeşli bir köle iken.

Ve şöyle bitirir sözünü:
- Bu yüzden oynuyordum ya Resulallah!

Bu sözler, Resulullah efendimiz aleyhisselamın hoşuna gider.
Tebessüm ederler.

Hazret-i Ömer’e döner;
- “Bırak ya Ömer! Bırak oynasın!” buyururlar.