Allah dostu bir kişi.
Hakim-i Tirmizi hazretleri “rahmetullahi aleyh”.

Kimseye kızmaz, her sıkıntıda, kusuru kendinde arardı.
Nitekim bir gün;

En yeni elbisesini giyip çıkar evden.
Cuma namazına gidecektir.

Birkaç talebesi de vardır yanında.
Az sonra bir sokağa girerler.

O sokakta kötü huylu bir kadın vardır.
Şirret mi şirret.

Bir evin ikinci katında oturmaktadır.
Bu zata da düşmanlığı vardır.

Arkasından konuşur.
Gıybetini yapar.
Bir kötülük yapmak için fırsat kollar.

Ve o gün, görür Onu pencereden.
İşte fırsat düşmüştür.

Bir fenalık düşünür hemen.
Bulur da.

Az önce çamaşır yıkamıştır.
Pis sularla doludur leğen.

Kaçırmaz fırsatı.
Mübarek zat, tam alttan geçerken, kapar leğeni, devirir birden.

Baştan aşağı ıslanır mübarek zat.
Peki kızar mı?
Hayır.

Hatta başını kaldırıp da;
- Kim yaptı? diye bakmaz bile.

Aksine kendini suçlar.
Talebeleri kadına kızacak olurlar.
İzin vermez.

- Efendim, lütfen izin verin, haddini bildirelim şu edebsizin, derler.
- Hayır olmaz! buyurur.

- Neden efendim?
- Bu iş ondan gelmedi ki.

- Kimden geldi efendim?
- Rabbimden geldi. İnsanlar, bir vasıtadır ancak. İşi asıl yapan, yaptıran, Allah’tır. O dilemeseydi, o kadın yapamazdı bunu.

Sözlerine devamla;
- Evet evlatlarım, suçlu benim. Ben bir günah işlemişim ki, bu musibet geldi bana, der.

Ve ilave eder:
- Kızacak biri varsa, o da benim. Hem sonra biz aciz kullarız. Rabbimizden ne gelirse razıyız.