Hindistan evliyasından Muhammed Seyfullah hazretleri "rahmetullahi aleyh", bir gün şunu anlattı sevdiklerine:

Fakir bir adam, oltayla balık tutuyordu bir gün.

Oradan geçmekte olan ülkenin padişahı bu garibi görüp yaklaştı ve;
- Oltana ilk takılan şey ne olursa, sana onun ağırlığınca altın vereceğim, dedi.

Biraz sonra oltaya, ortası delik “bir kemik” takıldı.

Hükümdar;
- Ne yapalım, şansın bu kadarmış, dedi.

Ve o garibi alıp birlikte saraya döndüler.

Adamlarına:
- Bu balıkçıya, elindeki kemiğin ağırlığınca altın verin! dedi.
- Baş üstüne efendim! dediler.

Ve “o kemiği” alıp, terazinin bir kefesine koydular.
Öbür kefesine de “altın liralar” koymaya başladılar.

Bir, beş, on, yirmi, elli, yüz...

Hayret! Kemiğin bulunduğu kefe, yerinden oynamıyordu.
Halbuki “üç beş altın”ı zor tartardı görünüşte.

Altın koymaya devam ettiler.
Kefe doldu taştı.

Ama “kemik” tarafı bir milim bile oynamadı yerinden.
- Bunda bir sır var, dediler.

Ve derhal bir alim çağırıp;
- Bu işin sırrı nedir? diye sordular.

Alim, kemiği eline alıp şöyle bir baktı ve;
- Bu kemik, “açgözlü” bir insanın göz çukurudur, buyurdu. Siz bunu tartmak için bütün hazineyi koysanız yine tartamazsınız.

- Neden efendim? dediler.
- Çünkü doymaz. Bunu, bir avuç toprak doyurur ancak.

Hemen koşup, “bir avuç toprak” getirdiler.
Ve öbür kefeye koydular.

Kefe anında yukarı kalktı.


Edeb, müminin ziyneti

Bir gün de “Edeb”ten sordular bu zata.

Cevabında;
- Edeb ve hayâ, Müslümanın ziynetidir, buyurdu. Edebi olmayan, Allahü teâlânın sevgisine kavuşamaz.

Sordular:
- Edebin tarifi nedir efendim?
- Edeb, büyüklerin emrine “Peki” demektir, buyurdu.

- Yani söz dinlemek mi efendim?
- Evet. Söz dinlemeyenin edebli olmasından bahsedilemez.