İslam âlimlerinin en büyüklerinden Kadı Muhammed Zahid hazretleri "kuddise sirruh", bir gün kibir hakkında nasihat ederken, şu olayı anlattı sevdiklerine:

Evliyaullahtan bir zat, Ramazan günü talebeleriyle birlikte bir şehre gitmek için yola çıktılar. Şehre yaklaştıklarında akın akın insanların kendilerini karşılamak üzere yollara döküldüklerini gördüler.

Mübarek zat, hemen çıkınından kuru ekmeğini çıkararak ağzına attı. Bunu gören ahali, (Biz de bu zatı, âlim bir veli bilirdik, Ramazan günü oruç tutmuyor, üstelik açıktan oruç yiyor. Böyle birisi ile konuşulur mu hiç?) diyerek dağıldılar. Talebeleri yaptığı hareketin sebebi hikmetini sorduklarında dedi ki:
- O kadar insanın bizim için yollara döküldüğünü gördüğümde kalbime kibir ve büyüklenme gelmesinden korktum, onların gözünden düşüp nefsimi aşağılatmak için bunu yaptım. Ekmeği ısırdım ama yutmadım. Herkes ekmeği yediğimi sandı. Kalbime kibir yerleşerek Allahü teâlânın gazabına sebep olsaydım, hâlim ne olurdu.


İmanla gitmek için

Bir gün de;
- Efendim, dünyadan iman ile gitmek için ne lazım? diye sordular bu zata.

Cevabında;
- Allah adamlarını, ehl-i sünnet büyüklerini sevmek lazım, buyurdu.

Ve açıkladı:
- Namaz kılan ve “Allah dostları”nı seven bir Müslümanın imansız gitme ihtimali yoktur.

Sordular:
- Hikmeti ne efendim?

Buyurdu ki:
- Sevdiği o büyük zatlar, son nefesinde imdadına gelir ve şeytanı kovup o kimsenin “imanla ölmesi”ni temin ederler.

Gerçek sevgi

Bir gün de;
- Gerçek sevgi, Allahü teâlâya olan sevgidir, buyurdu. Ama Onu sevmek, Peygamber efendimiz aleyhisselamı sevmekle olur.

Sordular.
- Peygamber efendimizi sevmek ne ile olur efendim?
- Onun ehli beytini ve eshabını sevmekle, buyurdu.

- Üstadını sevmek ne ile olur efendim?
- Talebe kardeşlerini sevmekle.

Ve ekledi:
- Efendimiz aleyhisselamın ehl-i beytini ve eshabını, Ehl-i sünnet alimlerini, Evliya zatları ve diğer Peygamberleri sevmeyen kimse, Peygamber efendimizi sevmiş olamaz.