Hindistan Evliyasından Kerimüddin Baba Hasan Ebdali hazretleri "rahmetullahi aleyh", bir gün bazı gençlere Peygamber efendimizden bahsederken;

- Allah’ın Sevgilisi “sallallahü aleyhi ve sellem”, gayet edebli ve mütevazıydı buyurdu.

Herhangi Müslümanla müsafeha ettiğinde, o kişi elini çekmedikçe mübarek elini ondan ayırmaz, o yüzünü çevirmedikçe, mübarek yüzünü ondan çevirmezdi.

Bir kimsenin yanında oturacak olsa, iki diz üzerine otururdu.

Dinleyenler;
- Hikmeti ne efendim? dediler.
- O Müslümana saygılı olmak için, buyurdu.

Ve şöyle devam etti:
- Fahr-i kâinat Efendimiz aleyhisselam, sabah namazını mescitte kıldırıp dışarı çıktığında, Medine çocukları başına üşüşür, su dolu kaplarını önüne uzatarak, mübarek parmağını o sulara daldırmasını isterlerdi. Kış ve soğuk olsa da onları kırmaz, isteklerini yerine getirirdi.

Küçük bir kız çocuğu mübarek elinden tutup bir iş için götürmek isteseydi, onunla gider, müşkilini hallederdi.

Sonra O, herkese karşı fevkalade şefkatliydi.

Cahil köylünün yaptığı

Şöyle devam etti:

Bir gün Enes bin Malik ile bir yere gidiyorlardı.
Üzerinde Yemen kumaşından bir paltosu vardı.

Arkadan cahil bir köylü geldi.
Ve mübarek yakasından tutup kuvvetlice çekti.
Öyle ki, paltonun yakası çizip, iz yaptı mübarek boynunda.

Dinleyenler sordu:
- Ne istiyormuş Efendimiz aleyhisselamdan?
- Zekat malından bir şeyler isteyecekmiş.

- Peki Efendimiz aleyhisselam, bu kaba hareketinden dolayı ona kızdılar mı?
- Hayır, kızmadı da, azarlamadı da. Sadece tebessüm edip, bir şeyler verilmesini emretti, o kadar. İşte “şefkat” bu, “merhamet” budur. Nitekim “Uhud cengi”nde de öyle olmuştu.

Merak ettiler:
- Nasıl olmuştu efendim?

- Kâfirler öldürmek maksadıyla vurup, bir dişini kırdılar da, O yine dua edip; “Ya Rabbi! bilmiyorlar, bilseler yapmazlar. Sen onları affeyle!” buyurdu.