Üsküdar’da vefat eden Nasuhi Üsküdari hazretleri "rahmetullahi aleyh", bir gün şunu anlattı sevdiklerine:

Bir gün Peygamber efendimiz aleyhisselam, Eshabiyle bir bahçede oturmuş yemek yiyorlardı ki, o ara bir cariye geçti oradan.

Harpte esir alınan kadın kölelere cariye denirdi.
Kadın köle yani.

Bu kadın, Efendimiz aleyhisselamın önüne geldi.

Ve edebsizlik ederek;
- O yediğinden bana da ver! deyiverdi.

Resulullah efendimizin “Yok” veya “Hayır” dedikleri pek vaki değildir.
Onun için önündeki yemekten bir lokma alıp, uzattılar kadına.

Lakin o, daha da ileri giderek;
- Hayır, onu istemiyorum, dedi.

Efendimiz aleyhisselam sordular:
- Ya ne istiyorsun?
- Ağzında çiğnediğin lokmadan, dedi.

Efendimiz aleyhisselam yine kırmayıp, istediğini verdiler.
Kadın, Resulullah efendimizin elinden o lokmayı alıp da yediği anda halinde ani bir değişiklik oldu.

O edebsiz hali gidip, mahcubiyet kapladı yüzünü.
Yaptığına pişman oldu.

Utandı, sıkıldı, kızardı.
Ter bastı vücudunu.

Önüne bakarak, süratle uzaklaştı oradan.
O günden sonra “edeb” ve “hayâ” timsali bir hanım oldu.

Öyle ki, herkes haline imreniyor, edeb ve terbiyesiyle parmakla gösteriliyordu o havalide

Rabbim daha şefkatli

Yine cahiliyet devrinde Arabistan’da “vahşi bir âdet” vardı ki, doğan kız çocuklarını diri diri kuma gömerlerdi. Bir karı koca da yeni doğmuş kız çocuklarına aynı şeyi yapmışlardı.

Ama “İslamiyet” ışığı Mekke’yi aydınlatınca, ikisi de imanla şereflendiler.
O yaptıklarını hatırladıkça ağlayıp, gözyaşı dökerlerdi.

Peygamber efendimiz aleyhisselam, onların haline vakıf olunca, birlikte o bebeğin gömüldüğü yere gelip o çocuğa ismiyle hitab ettiler:
- Ey filane!

Kabirden cevap geldi:
- Buyur ya Resulallah!

- Ey kızım! Annen baban senin için gözyaşı döküyorlar. İster misin ki dua edeyim, dirilip annene babana kavuşasın?

Cevap menfi idi:
- İstemem ya Resulallah. İyi ki dünyadan kurtulmuşum. Ben Rabbimi onlardan daha merhametli buldum.