Salahaddin Eyyubi hazretleri “rahmetullahi aleyh“, bir ömrü müddetince İslam’a hizmet etti.
Nihayet ölüm hastalığına yakalandı.

Vefat edeceğini anlayınca, sandıktan kefenini getirtip, mızrağının ucuna bağlattı.
Sonra uzattı bir tellala:

- Bunu al. Sokak sokak gezdir! Ve; “Ey ahali! Bakın görün ki, sultan Salahaddin’in sonu işte budur. Bu kadar şan şöhret sahibiyken, dünyadan, bir şu kefenle gidiyor!” diye nida et, dedi.

Tellal başını eğip;
- Baş üstüne sultanım, dedi.

Ve çıkıp emri yerine getirdi.
Onun bu hareketi, dünya mağrurlarına, bir ders ve ibret oldu.

Çok mütevazıydı

Alimlerle oturup sohbet etmeyi çok severdi.
Son nefeslerini verirken bile alimler sohbetini dinledi.

Onları dinlerken göçtü bu fani alemden.
Yanına köylü de, çöpçü de gelse, rahatça oturur, en ufak bir korkuya kapılmazdı.
Ayrıca, çok mühim işlerle meşgulken bile halkıyla ilgilenir, isteklerini yerine getirirdi.

Şöyle ki;
Bir gün, küffârla savaşıyordu ki, o hengamede yaşlı bir kadıncağız sokuldu yanına:
- Sultanım!
- Buyur bacım.

Bir sıkıntısını anlatıp;
- Bu işimi hallediver! diye rica etti.

Koca sultan, kadına şefkatle bakıp;
- Bak bacım, şu anda savaş halindeyiz, dedi.

Kadıncağız kararlıydı:
- Ben anlamam.

- Yarın gelsen olmaz mı bacım?
- Olmaz, şimdi hallet.

- Şimdi zor. Yarın halledeyim.

Kadın laf anlamıyordu.
- Şimdi halledemeyeceksen, ne diye hükümdar oldun? dedi.

Koca sultan boynunu büküp;
- Peki bacım, dedi.

Savaşa ara verip halletti işini.
Ve helallık dileyip, savaşa devam etti.

Bana ılık su getir!

Bir gün de hizmetçisine,
- Bana, bir bardak ılık su getir! Dedi.

Hizmetçi;
- Baş üstüne efendim, dedi.

Ve gidip önce kaynar, sonra soğuk su getirdi.

Buna bile kızmayıp, hayretle;
- Sübhanallah! İstediğimiz suyu içemiyoruz, diye mırıldandı.

Bir çok hazinelere sahipken, mütevazı ve sade yaşadı.
Öldüğünde, bir tek "Altın", bir de "Gümüş" parası kaldı geriye.

Bundan gayri yoktu hiçbir dünyalığı.