Muslihiddin bin Alaüddin hazretleri "rahmetullahi aleyh", 1575 de Edirne’de vefat etti.

Bir günkü sohbetinde;
- Söz dinleyen kazanır. Nefsine uyan ziyan eder, buyurdu. Büyüklerimiz; "Sor kurtul" buyurmuşlardır.

Ve şunu anlattı:
Bir gün hocamla oturuyorduk.

Bir ara;
- "Beni dinleyen rahat eder. Ama dinlemiyorlar" buyurdu.

Üzülmüştüm.
Sonra bana bakıp;
- "Ama sen laf dinlersin" buyurdular.

O zaman sevindim.
Bunu anlattıktan sonra;

- İşte kardeşlerim, bir iş yapacağınız zaman mutlaka büyüklere danışın. Ve nasıl söylerlerse öyle yapın, buyurdu. Siz kazanırsınız.

Çok sevinçliyim

Bir gün de, cemaate bir müddet muhabbetle baktıktan sonra;
- Şu anda çok sevinçliyim! buyurdu.

Cemaat:
- Neden efendim? diye sordular.

- Günahlarım affoldu da onun için, buyurdu. Bir mümin, bir müminin yüzüne sırf Allah için sevgiyle bakarsa, cenâb-ı Hak onun bütün günahlarını affediyor.

Bunlar kimlerdir?

Sonra şunu anlattı:
Mahşerde, güneş iyice alçalacak.

Herkes buram buram ter dökerken, bir grup insanlar Arş-ı âlâ altında, serin sular yanında gölgelenecekler.

Mahşer halkı merak edip meleklere soracak:
- Bunlar Peygamber midir?

Melekler;
- Hayır, diyecekler.

- Evliya mıdır?
- Hayır.

- Ya kimdir bunlar?
- Bunlar, ahir zaman ümmetinden olup, Allah için birbirini seven Müslümanlardır.

Ve şöyle bitirdi sözlerini:
- Allah için olan sevgide "Birlik" vardır, "Bereket" vardır, "Kuvvet" vardır, "Başarı" vardır, "Her iyilik" vardır.