Adem Nebi’nin toprağına, Hak teâlânın emriyle hazret-i Cebrail "Hava" getirip koydu.
Mikail "Ateş", yetmişbin melek de "Su" getirip döktüler.

Ve Allah’ın emriyle ona "İnsan şekli" verdiler.
Cansız bir heykel oldu.

Gayet güzel, düzgün ve sevimli.
"Kudret güneşi"yle de kurudu.

Öyle ki, hafifce dokunulsa, ses verirdi.
Pişkin bir saksı gibi.

Velhasıl kalıp tamamlandı.
Kırk sene yerde kaldı.

Sonra emretti Hak teâlâ.
Melekler o kalıbı ziyaret eylediler.
- Bu ne güzel suret, dediler.

Zira görmemişlerdi böyle şey yer yüzünde.
Bir zerafet vardı endamında, yüzünde.

Hayranlıklarını gizleyemediler.
Ve gayr-i ihtiyari;
- Allah, bundan güzel şey yaratmış mıdır? dediler.

Ama İblis…
Daha görür görmez kıskandı.

Haset etti.
“Bu, büyük bir iş için yaratıldı muhakkak” diye geçirdi içinden.

Henüz kovulmamışken meleklerin hocasıydı.
Ders verirdi onlara.

Bir grup melekle geçerken onu görmüştü.
Fikrini belli etmedi.

Başka türlü konuştu.
- Endişe etmeyin, dedi. Baksanıza içi boş, hiçbir işe yaramaz.

Karnını delip girdi içeri.
Göklerdeki şeyleri orada gördü.
Başka acayip şeyleri görünce daha da şaştı.
Endişesi fazlalaştı.

Çıktı sonra dışarı, bir şey belli etmeden.
Meleklere dönüp;
- Eğer Rabbimiz, bunu sizden aziz tutarsa ne yaparsınız? diye sordu.
- Tabii ki itaat ederiz, dediler.

Beğenmedi bu cevabı

Kibrinden;
“Eğer onu tercih ederse, muhalefet ederim” diye düşündü. “Beni aziz tutarsa, onu helak ederim”.

Halbuki Hak teâlânın;
“Ben sizin, gizli açık zihninizden ne geçerse, hepsini bilirim” buyurduğunu biliyordu.