Kastamonu’da doğup İstanbul’da vefat eden Hak dostlarından Şeyh İsmail Rumi hazretleri “rahmetullahi aleyh“, bir sohbetinde;

- Kardeşlerim, şu iki nimete kavuşan kimse, bu dünyada hiçbir şeyi dert etmemeli, hiçbir şeye üzülmemelidir, buyurdu.

Sordular.
- O iki şey nedir efendim?

Buyurdu ki:
- Birisi, İslamiyet’in sahibi olan Muhammed aleyhisselama tam tâbi olmak, ikincisi, kendisine İslamiyet’i öğreten üstadını, hocasını çok sevmektir. Bu iki nimet, insanı bütün saadetlere kavuşturur.

Sordular yine:
- Biri noksan olursa efendim?

- Bu iki nimetten biri noksan ise, sonu iyi olmaz. Bu iki nimetin elden çıkmasına asıl sebep, dinsiz, ahlaksız ve mezhepsiz kimselerle arkadaşlık etmek ve bunların kitaplarını ve her türlü yayınlarını okumaktır.

- Bize tavsiyeniz nedir hocam?
- Böyle bozuk kimselerden, aslandan kaçar gibi kaçınız!

Sordular yine:
- Dinimizi nereden öğrenelim hocam?

- İslamiyet, sadece “Ehl-i sünnet alimleri”nden veya o büyük alimlerin “Allah için” yazdığı “İlmihal kitapları”ndan öğrenilir.

Dua almaya bak!

Bir gün de sevdiği bir talebesine;
- Evladım, dua almaya bak, buyurdu. Hele ki gariplerin duası çok makbuldür. Unutma, bir kimsenin sıkıntısını gidermek, bütün cihanın nafile ibadetlerinden daha sevaptır.

O talebe sordu:
- Hocam, en iyi insan kimdir dünyada?

- “İyi insan”, kendini en kötü bilendir.
- Peki Evliyalar neden çok seviliyor hocam?

- Nefslerini aradan çektikleri için. Onlar, menfaatlerini hiç düşünmez, diğer insanların rahatı için feda ederler kendilerini. Şöyle ki, "Ben ağlayayım, kimse ağlamasın. Ben üzüleyim, kimse üzülmesin. Hatta ben yanayım, kimse yanmasın" derler.