Gençten bir kimse vardı Van’da.
Adı Fehim.

Seyyid Fehim Arvasi hazretleri de ”kuddise sirruh“ Arvas’tan Van’a gelmişti o günlerde.

Ve bunaltıcı sıcaklar vardı.

Yine çok sıcak bir yaz günüydü ki, bu genç, dağdan bir tabak "Kar" getirip arzetti Seyyid Fehim hazretlerine.

Büyük Veli memnun olup sordu:
- İsmin ne senin?
- Fehim efendim.

O sıcakta, çok makbule geçmişti getirdiği kar.
Mübarek sevdi bu genci.

Ve şefkatle baktı bir an.
İşte ne olduysa o anda oldu.
Kalbi, bu Velinin muhabbetiyle doldu.

Günahtan el çekip iyi bir Müslüman oldu.
Seyyid Fehim hazretleri Van’dan ayrılıp Arvas’a döndü tekrar.

Ama genç Fehim’in kalbi, Onun muhabbetiyle yanıyor, Onun ayrılığına dayanamıyordu.

Söyledi annesine:
- Anne! Hazırla heybemi.
- Hayrola oğlum, nereye?

- Arvas’a anneciğim. O Veliyi gidip göreceğim.
- Aman oğlum, gitme sakın.

- Nedenmiş o?
- Baksana şu kışa. Yollarda yem olursun kurda kuşa.

Fakat o vermişti kararını.
Heybesini omuzlayıp düştü Arvas yoluna.

Gerçekten ölüm saçıyordu yollar.
Fırtına, tipi, kar.
Sonra aç kurtlar.

Ama vız geliyordu ona bütün bunlar.
Zira onu götüren, bir "Sevgi"ydi, bir "Aşk"tı.
Çünkü Seyyid Fehim Arvasi hazretlerine kavuşacaktı.

Derken karşısına bir adam çıktı.
- Nereye delikanlı? İstersen yardım edeyim.

Hiç ilgilenmedi.
Cevap bile vermedi.
Çünkü o, mübarek hocası "Seyyid Fehim"le beraberdi.

Ve akşam oldu.
Arvas’ta ezan okundu.

Fakat Seyyid Fehim hazretleri kalkıp namaza durmuyordu.
- Bir yolcumuz geliyor, onu bekliyorum, buyurdu.

Az sonra genç Fehim, içeri girdi birden.
"Kardan adam" gibiydi aynen.

Seyyid Fehim hazretleri sordu:
- Yolda rastladığın, Hızır’dı. Niçin yardımını kabul etmedin?

Genç aşık;
- Ben, sizinleydim efendim, dedi. Siz de geliyordunuz yanım sıra. Siz varken bakar mıyım "Hızır"a?

İşte bu gence, "Sofu Baba" derler ona Van civarında.