Seyyid Fehim Arvasi hazretleri ”kuddise sirruh“, bir sene Van’a gelmiş, oradan da “Edremit” denen bir nahiyeye gitmişti.

Bağlık bahçelik, şirin bir yerdi burası.

Abdest almak için yürüdü çeşmeye.
O esnada bir genç geldi.
Seyyid Fehim hazretleri bir nazar etti ona.

Gencin hali değişti birden.
Gayr-i ihtiyari aşık oldu.

Kalbine bu Velinin sevgisi doldu.
Öyle ki, hep bu zata hizmet etmek istiyordu.

Seyyid Fehim hazretleri ayrılıp gitti sonra o yerden.
O genç de eve gitti.

Ama "Onun aşkı"yle yanıp tutuşarak.
Meğer ermeni bir papazın oğluymuş bu genç.

Aylar geçti aradan.
Seyyid Fehim hazretleri, Arvas’tan yine geldi bu nahiyeye, bahar olmadan.
Halbuki âdetleri böyle değildi.
Yaza kadar çıkmazdı Arvas’tan.

Doğruca çeşme başına gitti yine.
Az sonra biri gelip arzetti kendilerine.

- Efendim, falan ermeni genci gönderdi beni.
- Ne istiyor?

- Sizi görmek istiyor efendim. "Çeşme başında bir zat olacak. Git, benim için rica et. Kabul ederse, al getir" dedi. İsterseniz, hemen gidebiliriz.

Derhal kabul etti mübarek zat.
Birlikte o gencin evine gittiler.

Ermeni genç bu Veliyi görünce çok sevindi.
- Efendim! Öyle zannediyorum ki ecelim çok yakın, dedi. Telkin eder misiniz bana da dininizi. Zira çok seviyorum sizi. Çeşme başında gördüğümde çok sevmiş ve hakkınızda; "O hangi dindeyse, o din hak dindir” demiştim.

Büyük Veli sordu:
- Benim burada olduğumu nereden bildin?
- Gönlüme öyle geldi efendim.

Şefkatle nazar etti gence.
Sonra imanı telkin etti.
Ve beklenen oldu.

Kelime-i şehadet yankılandı odada.
Seyyid Fehim hazretleri, gencin babasına döndü.

- Oğlunuz, son nefesinde kâmil bir Müslüman oldu. O, şimdi sizin değil, bizimdir, buyurdu.

Aldı gencin cenazesini.
Defnetti mezarına.
"İslam mezarlığı"na.