Bu satırları yazan (Abdüllatif Uyan), gençliğimde büyük alim, Seyyid Ahmet Mekki Efendi’nin “rahmetullahi aleyh“ yanında çalışıyordum.

O, Kadıköy müftüsüydü.
Ben ise müftülük katibi.

Ömrümün en kıymetli günleriydi o günler.
Maaşımdan, elbiselik kumaş alıp hediye ettim bir gün kendilerine.

Açık mavi, kıymetli bir kumaştı.
Kabul buyurdu.

Çok da memnun oldu ve dostlarından terzi “Habil amca”ya diktirmeye verdik beraberce.
Bir zaman sonra provaya gittik.

Habil amca provayı bitirince;
- “Efendim, bu elbiseyi inşallah sıhhat ve afiyetle uzun yıllar giyersiniz” diye dua etti.

Ben;
- Amin dedim içimden.

Çünkü uzun yaşamasını çok istiyordum.

Ama Ahmet Mekki Efendi;
- Hiç zannetmiyorum, buyurdu. Bu elbiseyi fazla giyemiyeceğim.

Üzülmüştüm.
Hatta tuhaf gelmişti bu sözü bana.

İçimden; "Niye böyle söylüyor ki?" diyordum.
Ama gerçekten de fazla giyemedi.

Birkaç ay sonra vefat etti.
Yıl 1967, Eylül’ün 6’sıydı.

Cenâb-ı Hak şefaatine kavuştursun.

Hanımı hoş tut!

Ahmet Mekki Efendi ile bir akşam müftülükten eve dönüyorduk.
Karaköy’de vapurdan inip, otobüs durağına doğru yürüdük.

Tam alt geçide giriyorduk ki, o ara bana baktı ve
- Abdüllatif, evlenirsen hanımını hoş tut. Onu üzme sakın. Hanımlar zayıftır. Ona karşı şefkatli ol, buyurdu.

Ve ilave etti:
- Sözümü dinlersen rahat edersin.

Bu nasihatini hiç unutmadım.
Unutamadım.

Çünkü büyükler kalbden konuşurlarmış.
Kalbden çıkan da, kalbe girermiş.

Benim de kalbime kazınmıştı sanki o sözler.
Onu dinledim.
Rahat ettim.