Bendeniz (Abdüllatif Uyan) Seyyid Ahmet Mekki Efendi hazretlerinin “rahmetullahi aleyh“ yanında “müftülük katibi” olarak iki sene kadar çalışmakla şereflendim.
Beni çok severdi.

O zaman 20 yaşlarında, cahil bir gençtim.
Üniversitede okuyordum.

Onu çok seviyordum.
Ama kıymetini bilemedim.

Hiç ölmeyecek sanıyordum o zamanlar.
Ama aniden vefat etti.

Onun vefatı, beni çok derinden yaraladı.
Kendi babam vefat ettiğinde, o kadar üzülmemiştim.
Bütün neşem kaçtı.

Üç dört ay kadar yüzüm hiç gülmedi.
Sanki yetim ve öksüz kalmıştım.
Üç ay kadar, istisnasız her gün mezarını ziyaret edip, sonra müftülüğe gidiyordum.

O günlerde rüyada çok görürdüm kendisini.
Bir defasında, o bir yoldan gidiyordu.
Ben de peşinden, ama yerde yuvarlanarak
Ona yetişmeye çalışıyordum.

Dönüp gördü halimi.
Yanıma geldi.

Eğilip tuttu elimden ve kaldırdı ayağa.
Birlikte yürümeye başladık.

Uyandım.
Ve hemen
"İnşallah ahirette elimden tutacak" diye tabir ettim kendi kendime.

Edeceğim, edeceğim!

Yine bir gece rüyada gördüm kendisini.
Bir caminin şadırvanında abdest alıyordu.

Yaklaşıp;
- Efendim ahirette bana şefaat edecek misiniz? diye sordum.

Başını kaldırdı ve;
- Edeceğim, edeceğim, buyurdu.

Sevinçle uyandım.
O mübarek zata hizmet etmekle ve duasını almakla şereflenmiştim elhamdülillah.

O günlerde ilim sahibi bir zatın evine gitmiştim.
Beni görünce;
- Abdüllatif kardeşim, senin Mekki Efendiye yaptığın hizmet, sana dünyada da yeter, ahirette de yeter, demişti.

Çok sevinmiştim.
Bunu, şükran-ı nimet olarak arz ediyorum.