Emir Sultan hazretlerinin ”rahmetullahi aleyh“ çok talebesi vardı.
Çoğu fakir olduğu için geçimlerini de kendisi sağlardı.

Uzak yerlerdeki talebeleri, her hafta sonu gelir, ihtiyaçları kadar parayı alıp giderlerdi. Yine bir hafta sonu, uzaktaki talebelerden biri gelmişti.

Emir Sultan sordu:
- Öbür kardeşlerimiz nasıllar?
- Himmetinizle hepsi afiyettedir efendim. Zat-ı alinize duacıdırlar.

- Pekala, buyurdu.

Sonra cebinden “Bir akçe” çıkarıp verdi talebeye.
- Arkadaşlarına selamımı söyle.

- Baş üstüne hocam.

- Bu "bir akçe"yi iyi muhafaza edin. Her ne lazım olursa, hep bununla alın.
- Peki efendim.

- Biz dünyada olduğumuz müddetçe, bu size kâfi gelir. Bununla rahatça geçinin. Kimseden bir şey istemeyin.
- Baş üstüne hocam, dedi.

Ve ellerini öpüp ayrıldı.
Yerine döndüğünde sordu arkadaşları.

- Hocamız nasıllar?
- Çok iyiler. Size selamları var.

Selamı söyleyince, hep birden ayağa fırladılar.
- Aleyküm selaaam!

Ve sordular:
- Bir şey buyurdular mı?
- Evet. Çok mühim bir şey buyurdular.

- Ne dediler, çabuk söyle.

Emir Sultan hazretlerinin verdiği o bir akçeyi çıkardı cebinden.
- Şu akçeyi gönderdi. “Bununla iktifa edin. Bu, öyle bereketli akçedir ki, ne kadar harcasanız tükenmez. Her ihtiyacınızı bu akçe ile alın. Kimseye muhtaç olmayın. Ben hayatta oldukça bu akçe bitmez”, buyurdular.

Onlar, bir kutunun içine koydular "o akçe"yi.
Her şeyi o akçe ile alıyorlardı artık.
Ama hiç tükenmiyordu.

Zira harcadıkça, yerine başkası geliyordu.
Ama ne zaman ki vefat etti Emir Sultan…

Tükendi o zaman.