Evliyanın büyüklerinden Seyyid Muhammed Salih “kuddise sirruh” hazretleri, bir gün bazı sevdiklerine;
- Kardeşlerim, henüz hayatta iken hayırlı bir iş yapmaya bakın, buyurdu. İbadet yapın, hayırlı bir evlat yetiştirin, yahut hayırlı bir hizmet bırakın geriye.

Ve bunu açıkladı:
- Yarın elden ayaktan düştüğümüz, yani musalla taşına konulduğumuz zaman, ne namaz var artık, ne oruç. Ne ilim öğrenmek var, ne de öğretmek. Kefenle birlikte defterler kapanacak.

Sordular:
- Herkes için mi böyle efendim?
- Bir istisnası var. Eğer sadaka-yı cariye dediğimiz, hayırlı bir iş yapmışsak, defterimiz kapanmaz. Devamlı sevap yazılır.

Ve misal verdi:
- Mesela birine dinden bir mesele öğretmişsek, bir ilmihal kitabı vermişsek, veya iyi bir evlat, iyi bir talebe yetiştirmişsek, biz öldükten sonra da defterimize sevab yazılmaya devam eder. Asıl mesele bu.

Derin bir nefes aldı:
- Yoksa, ben ihtiyarlayınca, elden ayaktan düşünce, kenarda varlıklarım olsun, kiralık evlerim olsun diye fani bir dünya için yatırım yapmayı düşünen bir Müslüman, nasıl olur da öldükten sonrası için yatırımı düşünmez, buna akıl ermiyor.

Ve ilave etti:
- Ki o yatırdıklarına kavuşacağı da belli değil.

Akıl olan ne yapar?

Bir gün de sohbetinde;
- Aklı olan, her işini İslamiyet’e uygun yapmak için çok çalışmalıdır, buyurdu. Âlimlerin, Salih kimselerin kıymetini bilmeli, onlara saygı gösterip edebli davranmalıdır.

Ve ekledi:
- Nefslerinin istekleri ardı sıra koşanları, bid’at sahiplerini sevmeyiniz ve onlardan uzak durunuz!

- Neden efendim? dediler.
- Çünkü bid’at sahibine kıymet veren, İslamiyet’i yıkmaya yardım etmiş olur.