Evliyanın en büyüklerinden Seyyid Abdülhakim-i Arvasi “kuddise sirruh” hazretleri, bir gün bazı talebelerine;
- İnsanın iki ziyneti, süsü vardır, buyurdu. Biri Edeb, diğeri Tevazudur. Bunu kaybetmeyelim. En çok korktuğum insan tipi nasıldır, biliyor musunuz?

Merak ettiler:
- Nasıldır efendim?
- Edeb ve tevazuyu terk ederek, ehl-i dünya insanlar gibi sinirli, kendini beğenmiş, mevki ve makam havasına girmiş, kendisini bir şey zanneden insan tipidir.

Ve daha açıkladı:
- Şeklen mütevazı ve edebli gözükmek, nefsin hilelerinden birisidir. Ama büyükler zahire, şekle değil, kalbe bakarlar. Şeklen mütevazı görünmeye çalışan bazı kimselerin kalbi kibir ve gururla dolu olabiliyor mâzallah.

Peygamber mesleği

Bir gün de sohbetinde;
- Para ve mal ile hayır hasenatı yapmak da çok kıymetli ise de, bunda nefse de pay vardır. Ama fiilen ve bedenen zahmetler çekerek, nefsi ezerek İslam’a yapılan hizmette nefse pay yoktur.

Ve ekledi:
- Çünkü bu, Peygamberlerin yaptığı iştir. Peygamber mesleğidir. Hiçbir hayır, bu hizmet gibi olamaz.

Ve müjde verdi:
- Malını ve kendisini vakfederek, ömrünü İslam’a hizmete hasredene, Peygamberlere nasip olan sevaptan pay vardır. Bu pay, ihlası ve sabrı nispetinde artar. Kıymetini bilir, şükrünü eda ederse, artarak devam eder.

- Şükretmezse efendim? dediler.
- Şükretmezse, elden gider.

Bir hedefiniz olsun

Bir gün de bazı gençler nasihat istediler bu mübarek zattan.
Cevaben;
- Bir hedefiniz, maksadınız, gayeniz olsun, buyurdu. Müslümanın mutlaka bir hedefi olmalıdır.

Ve ekledi:
- Hayvanların hedefi, gayesi yoktur. Çünkü onların nerede, ne yapacakları belli olmaz.

Şöyle özetledi:
- İnsanın da bir hedefi, maksadı, gayesi yoksa, onun hayvandan farkı olmaz.