Büyük İslam âlimlerinden Seyyid Ahmet Mekki Efendi “rahmetullahi aleyh” hazretleri, bir gün sevdiği bazı gençlere;
- Allahü teâlâya inanmamak, büyük ahmaklıktır, buyurdu.

Ve şunu anlattı:
Rusya’da bir komünist öğretmen, ders görüyorsunuz, arasında talebeye;
- Ben sizi görüyorum, siz de beni, der. O halde, biz varız. Karşıdaki dağlar da var. Çünkü, bu dağları da görüyoruz.

Ve şöyle devam eder:
- Yok olan şey görünmez. Bu sözüm, bir fen bilgisidir. İlerici, aydın olan kimse, fen bilgisine inanır. Gericiler, bu varlıkların bir yaratıcısı olduğunu söylüyorlar.

Ve baklayı çıkarır ağzından:
- Bu yaratıcının var olduğuna inanmak, fenne uygun değildir. Görülmeyen şeye var demek, gericiliktir.

Bir Türkmen çocuğu söz ister:
- Öğretmenim, bunları akıl ile mi söylüyorsunuz?
- Elbette akıl ile söylüyorum.

- Sizde akıl olduğuna inanmak, fenne uygun değildir. Çünkü, aklınız olsaydı, görürdük, der.

Komünist öğretmen, bu haklı söze cevap veremez.
Mağlubiyetinden hasıl olan öfke ile, çocukcağızı, tekme tokat dershaneden dışarı atar.

Ve o Türkmen çocuğu, bir daha hiçbir yerde görülememiştir.

En zor iş, karar vermek

Bir gün de;
- Dünyada en zor iş karar vermektir, buyurdu.

Ve şöyle izah etti:
- Yani insan, her an bir karar vermek durumundadır. Ancak nerede Peki, nerede Hayır diyeceğini iyi bilmesi lazım. Bu çok mühim.

Sordular:
- Neden mühim efendim?
- Çünkü bunun bir ucu Cennet, bir ucu Cehennemdir.

Ve ekledi:
- Resulullah efendimize “aleyhisselam” Eshab-ı kiram “Evet” dediler, yükseldiler. Ebu Cehil ve yandaşları “Hayır” dediler, ebedi felakete sürüklendiler.