Ahmed Namıki Cami “kuddise sirruh” hazretleri, bir gün evden çıkıyordu ki, kalbine; “Gitme, dertli bir Müslüman sana geliyor. Gelip seni evde bulamazsa, üzülür” diye ilham olundu.

Ve bir müddet sonra geldi misafirleri.
Anne, baba ve çocukları.

Adamcağız;
- Efendim, biz filan yerden geliyoruz, dedi. Bir derdimiz var da onu size arz edecektik.

- Hayırdır, nedir derdiniz?
- Efendim, Allah bize çok mal mülk verdi. Çok şükür bir de erkek evlat verdi ama doğuştan a’madır çocuğumuz.

- Doktora gösterdiniz mi?
- Çok gösterdik, ama çare bulamadılar. Mecburen size geldik efendim. Bir dua etseniz de açılsa gözleri evladımızın.

Ahmed Namıki hazretleri “rahmetullahi aleyh”;
- Çok isterdim, ama buna gücüm yetmez, buyurdu.

Ve ekledi:
- Zira ölüleri diriltmek ve a’ma gözleri açmak, İsa Nebi’ye ait bir mucizedir. Ahmed kim oluyor ki, Onun duasını almak için uzaklardan buralara geldiniz?

Böyle buyurunca adam mahzun oldu.
Kırıldı ümidi.

Allah’ın izniyle açılın!

O üzülünce, büyük Veli;
- Yaklaştırın bir bakayım, buyurdu.

Sevinerek verdiler kucaktaki çocuğu bu Allah dostuna.

Büyük Veli, iki baş parmağını çocuğun gözlerine sürüp;
- Allah’ın izni ile açılın! buyurdu.

O anda açıldı gözleri çocuğun.

Babası çok sevinip;
- Efendim! Şu anda dünyalar benim oldu sanki. Fakat merak ettim. Önce bu işe gücüm yetmez dediniz. Sonra dua ettiniz. Hikmeti neydi acaba?

Buyurdu ki:
- Evet, önce öyle dedim. Ancak ben öyle deyince Hak teâlâ kalbime; “Ey Ahmed! Ölüleri İsa mı diriltmişti? Körleri, dilsizleri, o mu iyi etmişti? Bütün bunları elbette biz yapmış, Onu da sebep kılmıştık” diye ilham etti.

Sonra da; “Bu çocuğun şifası için de seni sebep kıldık. Sen dua et, şifasını biz veririz” diye ilham eyledi. Onun için dua ettim.

Anne baba, çocuklarını alıp sevinçle ayrıldılar.