Ahmed Yesevi “rahmetullahi aleyh”, küçük yaşından beri Resulullah efendimizin “aleyhisselam” her sünnetine riayet ederdi.

Yaş konusunda da takip etti Onu.
Altmışüç yaşına gelince, istemedi bu dünyada bulunmayı.

Allah’ın Resulü “sallallahü aleyhi ve sellem”, bu yaşta dünyadan ayrılmışken, benim hâlâ yeryüzünde durmam Onu sevmeye yakışır mı diyerek bir hücre yaptırdı yer atında.

Kalan ömrünü o hücrede geçirdi artık.
Mezar gibi bir yerdi orası.
Dar, küçük ve karanlık.

O yerde, ibadetle geçirdi kalan ömrünü.
Kendisini ölmüş olarak düşünür, ilim ve ibadetle geçirdi gece ve gündüzünü.

Yüzyirmiüç yaşında, vefat etti o hücrede.

Allahlık dâvâ etme

Bir gün talebesinden birini bir yere gönderirken;
- Evladım, sakın ola, gittiğin yerde Allahlık ve Peygamberlik dâvâsında bulunmayasın, diye tembih etti.

Talebe şaşırdı:
- Tövbe efendim, Hiç öyle şey olur mu?
- Olabilir evladım.

- Nasıl olur hocam?
- Her istediğinin olmasını istemek, Allahlık iddiasında bulunmak, her sözünün dinlenmesini istemek de Peygamberlik dâvâ etmektir oğlum. Çünkü biz kuluz. Yalnız Allahü teâlânın istediği olur ve yalnız Peygamberin “aleyhisselam” sözüne mutlak itaat edilir.

Yüz şehit sevabı

Bir gün de talebesinden biri;
- Hocam, şehit sevabı nasıl kazanılır? diye sordu.

Cevaben;
- Sana ben, bir değil, yüz şehit sevabı kazandıran bir amel söyleyeyim mi?

- Buyurun efendim.
- Gıybet eden birini görürsen, konuşturma, sustur hemen!

- Nasıl susturayım hocam?
- Açıkça Sus! de. Bunu yaparsan, yüz şehit sevabı kazanırsın.