Seyyid Behaeddin-i Buhari hazretlerinin hocası olan Seyyid Emir Külal hazretlerinin “rahmetullahi aleyh”, Emir Burhaneddin adında bir oğlu vardı.

Bu zat şöyle anlatıyor:
Bir gün, Behaeddin-i Buhari hazretleri “rahmetullahi aleyh” bizim eve teşrif etmişti.

Baş başa sohbet ediyorduk.
Mevlana Arif diye bir arkadaşımdan bahsettim kendilerine.
Çoktandır görmediğimi arzettim.

Bana bakıp;
- Onu görmeyi çok mu istiyorsun? buyurdu.
- Evet, çok istiyorum, dedim.

Ancak uzak bir diyarda yaşıyor, buraya gelmesi için uzun zaman gerekiyordu.

Üzülme, biraz bekle

Beni üzüntülü görünce;
- Bunun için üzülme, biraz bekle, buyurdu.

Sonra kalkıp bahçeye çıktı ve;
- Ey Mevlana Arif, acele Buhara'ya gel! diye seslendi.

Sonra yanıma gelip;
- Sesimi işitti, inşallah yarın gelir, buyurdu.

Ertesi gün sabah erkenden çıkıp geldi hakikaten.

Kalkıp sarıldım kendisine.
- Nasıl böyle çabuk gelebildin? diye sordum.

Dedi ki:
- Dün, bu saatlerde evimde oturuyordum ki bir ara Hace hazretlerinin “rahmetullahi aleyh” sesini duydum. İsmimle çağırarak, Buhara'ya gel! diyordu bana. Ben de bu sabah yola çıktım. Bir anda burada buldum kendimi.

Ama bir şartla

Bir gün de sevdiği bir gence;
- Emr-i maruf yapan bir kişi, bu vazifede Peygamberlere “aleyhimüsselam” ortak olmuş olur, buyurdu. Ama bir şartla.

Delikanlı merak etti:
- O şart nedir hocam?
- İhlasla yapmalıdır bu işi. Yani sırf Allah için. Dünyalık bir menfaat için olursa, hiç kıymeti yoktur.

Ve ekledi:
- Sabahları bu niyetle evinden çıkan bir Müslümana, melekler gıbta eder evladım.

- Emr-i maruf yapacağı için mi efendim?
- Evet yavrum. Melekler gelir, o mücahidin ayakları altına gererler kanatlarını. O mücahit, kanadımıza bassın da şereflenelim derler.