Behaeddin-i Buhari “kuddise sirruh” hazretleri birkaç talebesiyle bir eve yemeğe gitmişlerdi.

Sofra hazırlandı.
Büyük Veli ve talebeleri kalkıp sofraya oturdular.
Ancak biri oturmadı.

Mübarek zat;
- Sen niçin sofraya gelmiyorsun? diye sordu.

O talebe;
- Bu gün oruca niyet ettim, dedi.

- Farz orucu mu?
- Hayır nafile.

- Öyleyse bozabilirsin evladım. Haydi gel, bizden ayrılma.

Ancak talebenin gelmeye niyeti yoktu.

Terk edin bu adamı

Hocası bir daha;
- Gel, bizimle ye buyurdu.

Yine gitmedi.
Açıkça inat ve itiraz ediyordu hocasına.

O zaman büyük Veli diğer talebelere dönüp;
- Bu adamı terk edin, buyurdu. Bu, Allah’tan uzaktır.

Eyvah! Bir Allah dostuna itiraz etmişti.
Hem de hocasına.

Onun bu itirazı, felaketine sebep oldu.
Nitekim sonraları tamamen bıraktı ibadeti.
Kalmadı namaz niyaz.

Bilmeden yapılırsa

Bu zat, bir sohbetinde;
- Ey insanlar, dinimiz ilim dinidir, buyurdu. İslamiyet’ten bir mesele öğrenmek, bütün dünya kazançlarından daha hayırlıdır.

Ve ekledi:
- Her Müslümana, İslamiyet’i öğrenmekten daha önemli bir şey yoktur ve olamaz.

Şöyle devam etti:
- İbadetler, doğru yapıldığı takdirde kabul olur. Bilmeden yapılanı cenâb-ı Hak beğenmez. Beğenilmeyen şeye sevap verilir mi? Verilmez elbet.

Şöyle bitirdi:
- İslamiyet ilim, amel, ihlastan ibarettir. Bunlardan biri noksan olursa, Müslümanlık da noksan olur.