Muhammed Baki Billah “rahmetullahi aleyh”, çok mütevazı idi.
Bir gün, birkaç talebesiyle bir Velinin kabrini ziyarete gittiler.

Türbedar, onların geldiğini görünce, kalktı ve acele bir iskemle getirip koydu kabrin yanına.

Üzerine de bir minder yerleştirdi.
Hani Baki Billah hazretleri “rahmetullahi aleyh” belki oturur diye.

Fakat büyük Veli henüz içeri girmemişti ki, terbiyesiz bir adam girdi içeri.

İskemleyi ve minderi görünce;
- Bunu, kim için getirdiniz? diye sordu küstahca.

Talebeler, Baki Billah hazretlerini “rahmetullahi aleyh” gösterip;
- Şu zat için getirdik, dediler.

- Onun bizden ne farkı var ki, iskemle ve minder koyuyorsunuz! diye bağırmaya başladı.

O esnada geldi Baki Billah hazretleri de.

O kişi Onu görünce;
- Sen kimsin ki, senin için iskemle ve minder konuyorlar, diye çıkıştı.

Daha başka şeyler de söyledi.
Öyle ki, konuşmaktan yoruldu ter içinde kaldı yüzü gözü.

Talebeler, tam ağzının payını vereceklerdi ki, Baki Billah hazretleri, bir göz işaretiyle vazgeçirdi onları bu işten.

Sonra, o adamın yanına gidip, eliyle sildi yüzünün terini.

Doğru diyorsunuz

Ve tatlı bir ses tonuyla;
- Doğru diyorsunuz, buyurdu. Buyurduğunuz gibi ben lâyık değilim bu şeylere. Ama benden habersiz getirmişler. Haberim olsaydı, koydurmazdım.

Son olarak;
- Siz yine de kusurumuzu bağışlayın, buyurdu.

Ayrıca koynundan birkaç altın çıkarıp koydu adamın avcuna.
- Bu, benim hediyemdir. Lütfen kabul edin, buyurdu.

Bu asil davranış, sakinleştirdi adamı.
Ne yapacağını, ne diyeceğini bilemedi.

Şaşırıp kaldı.
Zira böyle edeb ve bu derece incelik görmemişti ömründe.

Utandı, mahcub oldu o sözlerine.
Gözlerine nedamet yaşı doldu.

Eline sarılıp hürmetle öptü.
Ve özür dileyip pişman olarak döndü geri.